یک کودک زیر نور خیابان با دانه های برف بازی میکند.
شال گردن مادر بزرگ از شانه هایش آویزان است.
نگاه یخ زده ی ماه هوای گرم وجودش را به ما نشان میدهد..
دم...
آه، باز دم..
لب های کوچک بنفش.
دست های بی جانش، درون جیب های خاکستری به خواب رفته اند.
بینی سرخ شده اش را با آستین کتش پاک میکند.
تو چقدر برای ما پاسخی!
چقدر زیبا برایمان جوابی!
یک جواب که قهوه ی گرم را با لبخند به همراه دارد.
آرامشی آرامش!
به ماه خیره شو نازنینم..
چشم های تو؛ بازتابِ کودکیِ به خاک رفته ی ماست.
بگذار خیابان، جریانِ نگاه تو را مثل یک موسیقی بی کلام در تمام کوچه های شهر پخش کند..
بگذار ضرب آهنگِ نفس هایت را به پنجره خانه هایمان بیاورد..
بگذار بخار شود تمامِ خنده هایی که حبس کرده ایم.
به ماه نگاه کن زیبای شهر.
تو شوقِ روز های تابستانی را داری.
دریا داری.
تو عشق داری.
نور داری.
به ماه نگاه کن کودکم.
تو پایان تمام قصه های شیرینی.
اینجا تنها چه میکنی؟!
این خیابان با زمستانِ بی رحم سزاوار محبت چشم های تو نیست.
میخواهم تا آخرین پلک زدن هایم به تماشای تو بنشینم.
تو معصومیت از دست رفته ی مایی!
بگذار با خیالِ تو به تمام جهان های رنگ، سفر کنم.
جهان های نور.
جهان های دریای آفتاب..
میدانم..
سخت فراموش شده ای..
با حسِ آلوده به ترک شدن، اینجا بغض کرده ای..
گریه نکن جانِ من.
اشک های تو تمام مداد شمعی هایم را آب میکند.
... اه از این همه سکوت..
برایمان توپ بازی کن.
برایمان زانوی شلوارت را پاره پاره به خانه بیاور.
بگذار موی پریشانِ تو، کنار کاسه ی ابگوشت روی زمین افتاده باشد.
تمامِ عیب های کودکی را نشانمان بده.
تمامِ به سادگی اشک ریختن ها را نشانمان بده..
همه ی آبنبات های قایم کرده ات را نشانمان بده..
دور شده ایم..
خیلی دور.
بگذار در این بی روح بازارِ زندگی؛ کمی جان بگیریم..
کمی جان برای تماشای آلبوم عکس های کودکیمان.
برای تجسم کردن کاردستی های خلاقانه مان.
به ماه خیره شو دلبندم.
بگذار چراغِ خاموش وجودمان خورشید باشد.
..
..
کودک روی زمین زانو میزند.
خیابان او را به آغوشش دعوت میکند.
یک ثانیه.
دو ثانیه.
سه ثانیه؛
به خاک رفت!
چشم هایش سیاه تر از همیشه پلک نمیزند.
جسم بی جانِ او را بردارید..
جسم بی جان کودکی هایمان را بردارید..
این روز ها؛
ماه هم با ما قهر کرده است.
نفیسه خطیب پور_ فضای نا معصوم اینستاگرام roots.ofme@
