چیزی که میخوام راجع بهش صحبت کنم پارادوکس منطقه ی بتا هستش .
این موضوع از ایدئولوژی دنیل گیلبرت منشا میگیره . اینجوری تعریف میشه که وقتی مسافت یک کیلومتری برای فردی وجود داره ممکنه اون رو پیاده بره ولی وقتی مسافت سه کیلومتری وجود داره اون رو با دوچرخه طی میکنه . و در نهایت مسافت سه کیلومتری رو سریع تر از مسافت کوتاه تر میرسه و طی میکنه .
نهایتا نتیجه گیری جالبی میکنه که در حقیقت آسیب های کمتر مدت بیشتری طول میکشند یا شرایط کمی بد بیشتر از شرایط خیلی بد تحمل میشه .
حالا اینجا بیایم تا شفافش کنیم
مثلا شما وقتی در یک کار با شرایط معمولی یا کمی بد با درآمد متوسط رو به پایین باشین احتمالا ممکنه شرایط رو تحمل کنین و ادامه بدین ولی اگر شرایط افتضاح باشه یا درآمد بسیار پایین باشه سریع از اون کار خارج بشین و به دنبال موقعیت بهتری بگردین .
یا اگر در رابطه ای با شرایط کمی بدی باشین اون رو تحمل کنین و بسازین و بسوزین ولی اگر شرایط خیلی بد باشه سریع تر و راحت تر از اون خارج بشین .
به عبارتی پارادوکس منطقه بتا میگه که انسان عموما وقتی در شرایط بسیاز سخت قرار میگیره راحت تر مسیر رو رها میکنه و به دنبال تغییر و رشد خودش میره ولی در شرایط کمی سخت یا معمولی عموما پل های پشت سرش رو سالم نگه میداره و از اون چیز بد دل نمیکنه .
حالا راهکار چیه ؟
اینجا یکی از چیزهایی که کمک میکنه تصمیم درست بگیریم این هست که آگاهانه به مسائل نگاه کنیم و خودمون به صورت آگاهانه شرایط رو سخت در نظر بگیذیم و بگیم اگه بدتر بشه چی ؟ اون موقع چه کاری خواهم کرد ؟
اگه به این مطالب علاقه مندین و دوست دارین بیشتر در مورد عملگرایی بدونین یکم دی ماه در وبینار عملگرایی در ایسمنیار بیشتر در موردش صحبت میکنیم
این وبینار برای پنجاه نفر اول رایگانه . خوشحال میشم ببینمتون .
