وقتی برای دقایقی از تمام دغدغه هات رها میشی و خودتو میسپری به باد، اون موقع میفهمی که بخش زیادی از رنجی که هر روز با خودت حمل میکنی و اینور و اونور میبری برای زندان ذهنیه که خودت برای خودت ساختی یا دیگران مجبورت کردن که بسازی!
ذهنت مجبورت میکنه دیگه هیچ چیز دیگه جز اون افکار کله شق رو نبینی. محدود بشی به تمام افکاری که دنیای بیرونی رو برات کوچیک و خوار جلوه دادن. دریغ از اینکه اون بیرون زندگی در جریانه و تو هر روز در ستیز با خودتی.
تو با خودت میجنگی، توی ذهنت با آدما بحث میکنی، خودتو سرزنش میکنی، برای زندگیت برنامه میریزی و با اون ذهن خسته و پریشون به هیچ کدوم از اون برنامه ها عمل نمیکنی و باز خسته تر از قبل میشی.
نمیدونم از کی آدما تصمیم میگیرن خودشونو زندانی کنن و مدام انکار کنن که گیر افتادن!
افکارشون بشه میله های زندان و تا ابد بین اون میله های عجیب رنج بکشن.
آدما وارد دنیای بزرگسالی میشن و بعد به خودشون میان و میبینن حبس شدن توی اتاق تاریک ذهنشون.
اما چه چیزی باعث میشه یک قدم به جلو برداشت، از زندان رها شد و پرواز کرد؟
چه چیزی باعث میشد از این بال های خسته استفاده کرد تا پر زد و رهایی رو بدست اورد؟
و سهراب برای رها شدن راهکاری داره! اون میگه چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید.
و تنها راه رها شدن از این زندان خیالی اینه که به زندگی به چشم دغدغه های هر روزمون نگاه نکنیم.
جدا بشیم از این تکرار.
ما محکوم شدیم به تکرار. محکوم شدیم به اینکه دیروزمون، امروزمون باشه و امروزمون فردامون.
و ما به یاد نمیاریم در این روز های مکرر تکرار آمیز چه چیزی بر ما میگذره چون هر روز ما شبیه دیروزه!
و امیدی نیست چون فردامون هم محکوم به تکرار امروزه!
ما از تکرار افکارمون رنج میکشیم. از تکرار رنجی ثابت. به خط صاف و ثابتی میمونیم که تا بی نهایت ادامه داره و تموم نمیشه.
ما فراموش کردیم که بدون بودن ما هم جهان در حال گذره. فراموش کردیم در این کیهان رنگارنگ ما حتی بخش کوچیکی هم نیستیم. ما به دنبال فتحیم در حالی که روی قله ها ایستادیم. ما یادمون رفته دغدغه فکری درست رو باید از نگاه به آسمون و رقص برگ درختا بدست بیاریم نه از سیاست هایی که برامون چیدن و ساختن و مجبورمون کردن که اونطور زندگی کنیم.
ما نیاز داشتیم رها بشیم. خودمونو بسپاریم به باد و حتی برای همین کار کوچیک باید تلاش میکردیم.
#آتنا_باقری
@Dokhtarak_Nevisandeh✨
