مَن‌نوشت!

ناگهان از ما دردهایی زاده می‌شود که هیچ گاه آبستن آنها نبوده‌ایم.

غم‌هایی به سراغ آدمی می‌آید گاهی که تا بُن استخوان را می‌سوزاند و چاره‌ای جز صبر نداری!

برای ساخته‌شدن و برای انسان‌شدن، اصلاً گویی باید که لِه شوی و مچاله!

و اما امید، تنها سلاح قدرتمند و بی‌بدیل، از راه می‌رسد و تو را اگر دوباره از نو نسازد، کمترین اثرش این است که زنده‌ات نگه می‌دارد...

و ما را امید نگه‌دار و پاس‌دار است.