مایکل در راهروهای کم نور یک بانک غیرقابل توصیف، پشت اتاقک محقر خود کار میکرد، چهره ای منزوی که در یکنواختی تراکنش های مالی گم شده بود. روزهایش در یکدیگر محو میشدند و جرقه‌ای پر جنب و جوش که زمانی در چشمانش بود، به یک نگاه مریض و افسرده تبدیل شده بود.
زندگی مایکل در خارج از بانک انعکاس ویرانی درون بود. ازدواجی ناموفق، دوری از خانواده و غرق در بدهی، او سنگینی غم هایش را مانند باری سنگین به دوش میکشید. همکارانش متوجه نگاه با معنایی در چشمان او میشدند، اما فضای سنگین و ماشینی شرکت اهمیت چندانی به احوالات شخصی یک کارمند نه چندان مهم که مثل عروسک های خیمه شب بازی قابل تعویض بود نمیداد.
یک روز، یک اشتباه غیرمنتظره، بررسی های موشکافانه روی بخش کاری مایکل را تشدید کرد. فشار تشدید شد و نابسامانی وضعیت عاطفی شکننده او را دو چندان کرد. سنگینی مسئولیت بر دوش او نشسته بود و ناامیدی ای را که در دلش جای گرفته بود، بسیار زیاد تر کرد.
زمانی که زمزمه‌های تعدیل نیرو و کاهش مشاغل شنیده شد، ناامیدی مایکل به نقطه‌ی اوج رسید. او که تحت تأثیر شرایط افتضاحی بود، احساس کرد باید نقشه ای را طراحی کند که معتقد بود تنها راه فرار او از چنگال نابودی وجودش خواهد بود. نقشه ای نیاز داشت تا مانع اخراج او شود. در اوج ناامیدی، او تصمیمی سرنوشت ساز گرفت، تصمیمی که برای همیشه مسیر زندگی او را تغییر داد.
اواخر شب، زمانی که دفتر خالی بود و نورهای فلورسنت سایه های خوفناک و طولانی ایجاد می کردند، مایکل اقدام ناامیدانه خود را انجام داد. احساس فلز سرد تفنگ در دست لرزانش بیگانه بود، تضاد کاملی با گرمای اشک هایش داشت. هنگامی که با نقطه ی شکست ناامیدی خود روبرو شد، امواج فریادهای بی صدایش در راهروهای خالی پیچید.
پس از آن واقعه، خبر این رویداد غم انگیز موجی از شوک را در دفتر ایجاد کرد. این بانک، با نمای بیرونی صیقلی‌اش، اکنون شاهد فاجعه‌ای غیرقابل توصیف درون دیوارهای گچی و بی روحش بود . غم و اندوهی که مایکل را تسخیر کرده بود، اوج غم انگیز خود را در آغوش سرد پایانی وحشتناک پیدا کرد.
