من و تهران بی تو

کاش بودی، می‌دیدی، می‌خواندی.
نوشته هایم دارد می‌پوسد.
موهای بلندی که دوست داشتی دارد سفید می‌شود.
چشم هایی که از برقشان ذوق میکردی، تار شده.
کاش بودی تا زیر آسمان خاکستری تهران، دوباره در میان تلاطم مردم، دستانت را می‌گرفتم، در شلوغی ایستگاه مترو می‌بوسیدمت.
حال من و تهران، بی تو چه کنیم؟

_شب نویس