قهرمان ها خواهند مرد ، روزی از آن ها چیزی جز افسانه باقی نخواهد ماند، داستان هایی که مادربزرگ ها بر بالین نوه های کوچکشان خواهند خواند ، داستان هایی که کتاب ها هرگز به خود نخواهند دید و از واژه به واژه ی آن چشمانشان رنگ حیرت به خود خواهند گرفت ، قهرمان ها حقیقی اند ، تنها واژگان حقیقی این کتاب هستند که عشق را با تمام وجودشان معنا می کنند ، آن ها تنها سرمایه های وجودی انسان ها هستند ، تنها نشانه ی وجود انسانیت که به دنیا نشان دادند انسانیت هنوز زنده است ، آن ها دیوانه هایی که در جست و جوی هیجان زندگی اند نیستند ، آن ها عاشق اند ، تنها برگ برنده ی ما هستند ، حاله ای از عطوفت و صداقت وجودشان را تلألؤ می بخشد ، آن ها فرشته نیستند ، دانای مطلق نیستند ، آن ها مجنون اند ، عاشق اند ، دیوانه اند و وجودمان مدیون این دیوانگانی ست که نام بشریت را به سبزی قلبشان مزین کرده اند .
آن ها روزی خواهند مرد ، قهرمان ها ماندنی نیستند ، ابدیتی در انتظار جسمشان نیست اما ، روحشان خودِ ابدیت است ، به بزرگی و گستردگی کیهان و به کوچکی قلب پرنده ای مهاجر با بالی شکسته که در عمق طوفان به دل سایه ها نفوذ می کند .
قهرمان ها بار ها شکسته اند، وجودشان چون چینی ترک خورده ای است که ذرات آن را به هم چسبانده اند ، خلاء بزرگی درون قلبشان خانه کرده است اما آن را با عشق پر کرده اند ، عشق به انسان ها ، عشق به زیستن ، عشق به طبیعت و عشق به دنیا ، آن ها به همین سادگی پیچیده اند ، مفاهیم تخصص یافته ای که دنیا از معنی کردن آن ها سر باز می زند .
جسمشان پر است از جای زخم هایی که ارمغان زندگیست ، روحشان چاقو خورده است ، بار ها آزرده است ، آشفته است ، از عشق خود رنجیده است ، از دنیا رنجیده است اما عشق چیزی جز دیوانگی مغز و حکمرانی قلب نیست ، هنوز هم عاشقانه زندگی را می پرستند و در مقابل این حجم از شکوه گردن خم می کند و با تمام وجود سجده می کند .
آن ها خواهند مرد ، اما کهکشان ها بار ها نامشان را فریاد خواهند زد و نامشان بر ذره ذره ی گیتی حک خواهد شد .
آن ها خواهند مرد اما از آرامگاهشان گلی خواهد رویید و در میان نگاه های خیره ی خورشید ، با چهره ی کریه بیابان مبارزه خواهد کرد.
