ماسک

گاهی انتظار نداریم اما می‌شود، گاهی نیز با تمام جود منتظریم اما خبری نیست که نیست.

کج فهمی ماست یا دنیای بیرون بی ثبات است؟

هرچه که باشد من همواره از اطرافیانم انتظار دارم آنگونه که با آنان رفتار میکنم با من رفتار کنند اما همیشه یک جای کار میلنگد. لطمه بسیاری میخوری وقتی میبینی که در این میان این فقط تو هستی که اهمیت میدهی و برای تک‌تک رفتار و گفتارت فکر داری. دیگران اصلا به این اهمیت نمیدهند. برای دیگران مهم نیست که تو چه فکری میکنی! گاه به اعتمادت ضربه میخورد، گاه به عزت نفست و گاه به شخصیتت.

حال آنکه این ضربه خوردن ها و این خسارت های روحی و زخم هایی که بر تن خسته روحت میگذارند نمیتواند خوب شود و رفته رفته تمام فکر و ذهنت را به چالش میکشد. اعتماد میکنی و ضربه میخوری، احترام میگذاری و بی حرمتی میبینی، دوستی میکنی و در حقت دشمنی میکنند! بسی جای تعجب است! با خودم به فکر میروم، پس این مردم به چه می اندیشند؟ آیا برای اعمالی که قرار است انجام دهند برنامه ای دارند؟! یا که اصلا به کارهای گذشته خود فکر میکنند؟ آیا تلاش میکنند که خود را بهتر کنند؟ و بزرگترین سوال : آیااصلا خودشان را جای دیگران میگذارند؟

اینان که بی تفکر هر کاری را انجام میدهند قطعا هیچ وقت خودشان را جای طرف مقابل قرار نمیدهند تا ببینند که چه فشاری به او وارد میشود. من همیشه سعی کردم با محبت و مهربانی با ادم ها رفتار کنم اما سعی و رفتار چیزی را در دیگران تغییر نداده و نمیدهد. بارها زخم خورده‌ام بارها صورت روحم سیاه و کبود شده و از چشمانش خون جاری شده. انسان ها همواره از طرف تیزشان نزدیک میشوند. سعی دارند خودشان را مهربان و آدم حسابی نشان دهند اما بازیگرانی مسخره شده اند.

دیگر این نقش تکراری و این ماسک که بر صورت میزنن جای باور کردن ندارد، اما خب دوست دارم باور کنم. دوست دارم باور کنم که حداقل کسی هست که خوبی میکند، کسی هست که جواب توجه و محبت را همانگونه پاسخ میدهد،کسی هست که صداقت دارد و رو بازی میکند. اما دریغ از این خیال خوش! هیچ کس این نقش را نمیتواند خوب بازی کند. در ابتدای راه شاید شروع خوبی داشته باشد و تا جایی خوب پیش برود، اما از یک مرحله به بعد دیگر همه چیز مثل قبل میشود. همان نقش،همان سکانس، همان دیالوگ و همان چهره معصوم و مظلوم روی ماسک.

ادامه در کامنت ها_