یک روز ابری. خورشید حال سلام دادن ندارد. حالت سحر است انگار . حال عجیبی است. دستت را می گیرد که از خواب بیدار نشوی. به هر جان کندن است بلند می شوی برای یک روز دیگر. شاید تکراری. شاید هم...! کسی چه می داند امروز بر من چه خواهد گذشت؟! کورسوی امید مرا حرکت می دهد. امید یک روز شاید بهتر. شاید شادتر. شاد خوشحال تر. شاد رنگین تر. کارهای همیشگی و حرکت به سوی کار... روز کاری. تکرار روزهای دیگر. همان آدم ها. همان رفتارها. آیا زندگی تکرار است؟ اگر قرار بر تکرار بود چه فرقی می کند یک روز بیشتر زنده باشی یا کمتر؟! می گویند هر لحظه جهان نو می شود. چرا نمی توانم در این تکرارهای روزانه نو شدن را ببینم؟ ... می گذرد. غروب است و خروج از کار و برگشت به سوی خانه. از ایستگاه مترو که خارج می شوم دنیایی از رایحه های تازه و شاداب به مشامم می خورد. دست فروشی که میوه های تازه و آبدار دارد. خرمالوهایش با آدم حرف می زند انگار. دیگری گل می فروشد. گل های زیبا. هیچ فرقی با گل های گلفروشان مغازه دار ندارد. حتی زیباتر هم هست. عطر اینها کنار هم وقتی در میان شهر هستی و هیچ انتظاری برای این تازگی نداری ، شگفت زده ام می کند و روز تکراریم را تغییر می دهد. تکرار را فراموش می کنم و به خود می آیم که زندگی همین است. همین لحظه. به قول سهراب : چشم ها را باید شست. جور دیگر باید دید. با خود فکر می کنم آیا برای همه آنهایی که مثل من درگیر روزمرگی هستند آیا زندگی شگفتی دارد یا نه؟! شاید همین شگفتی های هرچند کوچک است که ما را به زندگی امیدوار می کند. (شعر از قطعه آهنگ راز گل : عشق یعنی که خدا با یک گل، گفتگوهایی با ما دارد...)
پی نوشت: آلبوم "با چشمان بسته" آقای "آرش بهزادی" مرا به شور می آورد که بنویسم. صدها بار گوش دادم اما همچنان برایم شورانگیز است!
https://www.mohsenmadani.com
