سلام همگی :)
خیلی دوست دارم به عنوان کسی که فقط ۷ ماه در رابطه هست، یک قسمت از تجربیاتم رو باهاتون به اشتراک بزارم :)
اول این عکسو ببینین تا بگم ماجرا چیه!!!
بازخورد محمد به رابطه مون؛ پ.ن: محمد قبلا دوسال با یکی دیگه در رابطه بوده و متاسفانه سمی ترین نوع رابطه رو تجربه کرده!
خب.... میخوام از فلسفه رابطه از دید خودم براتون بگم؛( ممکنه کاملا مخالف یا کاملا موافق باشید ، این صرفا عقیده من هست که دوست دارم باهاتون به اشتراک بزارم)
^فردیت^ و ^خودشناسی^ همیشه هدف من در زندگی بودن. رسالت من در زندگی توسعه فردی هست و دیگر هیچ.
در هر بعدی از زندگیم ، ^رشد کردن^ محوریت اصلی رو تشکیل میده؛
و چیزی که همیشه میگم :
همه چیز و همه کس موقتی و گذراست؛ و در آخر ، تو محکوم به تنهایی هستی؛ پس، اولویت مهم در زندگی، پس انداز حال خوب برای روز های تنهایی هست؛ همه ابزار مادی و افراد، تنها وسیله ای برای رشد کردن تو هستند تا تنهایی شادتری رو تجربه کنی و وظیفه تو ،مدیریتِ موقت ها، هست.
از موقتی ترین بازه زندگی، رابطه هست؛ طولانی ترین رابطه ها هم، با مرگ یکی از طرفین تموم میشه!!
از نگاه من، رابطه ،صرفا برای خودشناسی بهتر بوجود میاد؛
و اما .... سوال اینجاست؟!!
چطور از رابطه برای رشد خودمون استفاده کنیم؟!!
و سوال دیگر......
چیکار کنیم از سمی شدن رابطه جلوگیری کنیم؟!!
و مهمتر سوال؟!!!
معیار رابطه خوب از دید کسی که دنبال خودشناسی هست چیه؟!!!
اینا رو توی پست های بعد جواب میدم؛
پ.ن: جدیدا یه ذره مینویسم خسته میشم!!!
