اون روزی که برای اولین بار توی اینستاگرام، تلگرام، توییتر... ثبت نام کردید یادتون میاد؟ چرا این کارو کردین؟ برای اینکه میخواستید با دوستان یا خانواده در ارتباط باشید، یا میخواستید راحتتر به اطلاعات دسترسی داشته باشید. اما اگه کسی میگفت بعدا روزی چند ساعت از وقتتون رو صرف اینها خواهید کرد، احتمالا براتون عجیب بود.
شاید حتی همین الان هم براتون عجیب باشه. سخت باورمون میشه که ما روزی یک، دو، سه ساعت یا حتی بیشتر صرف اطلاعاتی میکنیم که به هیچ دردی نمیخورن، آدمهایی رو دنبال میکنیم که بهجز اینکه تعداد زیادی آدمهای دیگه دنبالشون میکنن، ارزش دیگهای تولید نمیکنن. محتواهایی رو میبینیم که ممکنه حالمون رو بد کنن. اون هم وقتی که معمولاً شکایت داریم که وقت نداریم، به کارهامون نمیرسیم و از برنامههامون عقبیم.
شاید هنوز نمیدونین واقعا روزی چقدر وقت صرف این ابزارها میکنین. دو سه سال پیش، وقتی اولین بار متوجه شدم روزی بیشتر از یک ساعت وقت برای اینستاگرام صرف میکنم، شوکه شدم. اگه میخواین بدونین همین چند دقیقهها وقتی توی طول روز و هفته و ماه جمع میشن، به چند ساعت میرسن، یکی از اپلیکیشنهای مخصوص این کار رو نصب کنین.
وقتی نرمافزارهای شبکه اجتماعی رو نصب میکنیم، وارد یه نبرد نابرابر میشیم. موضوع قسمتهای بعدی، این نبرد نابرابره. با کتاب #مینیمالیسم_دیجیتال شروع میکنیم که #کل_نیوپورت نوشته. این کتاب به فارسی هم ترجمه شده و میتونید از طاقچه هم بخرید. اما من نسخه اصلی کتاب رو میخونم.
