امروز بعد مدت ها حرف هایی که تو سرم بود رو به یکی گفتم چیز هایی که اذیتم میکرد و نمیتونستم با کسی در میون بذارم.انگار که تا قبلش توی فضایی مه آلودی بودم که پر از سر و صدا بود صدای همهمه از باید ها و نباید ها، صدای خنده ها و گریه ها اما از همه بدتر صدای ذهنم بود که منو کلافه کرده بود. فقط میخواستم به یکی نشون بدم که هی من و افکارم اینجاییم.
برای آدم های زیادی موسیقی احساسات گیج کننده ام رو نواختم و فقط اون بود که به منطقه ی مه آلود و ناکجا آبادی که توش بودم پا گذاشت تا همه ش رو بشنوه.امروز فهمیدم شنیده شدن به اندازه نوشتن زیباست.
