در بهاران سری از خاک برون آوردن / خنده ای کردن و از باد خزان افسردن
همه این است نصیبی که حیاتش نامی / پس دریغ ای گل رعنا غم دنیا خوردن
مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور / کز پیش آفت پیری بود و پژمردن
فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو / جان دریغست فدا کردن و تن پروردن
گوتن از عاج کن و پیرهن از مروارید / نه که خواهیش به صندوق لحد بسپردن
گر به مردی نشد از غم دلی آزاد کنی / هم به مردی که گناه است دلی آزردن
صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی / شیوه تنگ غروبست گلو بفشردن
پیش پای همه افتاده کلید مقصود / چیست دانی دل افتاده به دست آوردن
بار ما شیشه تقوا و سفر دور و دراز / گر سلامت بتوان بار به منزل بردن
ای خوشا توبه و آویختن از خوبی ها / و ز بدیهای خود اظهار ندامت کردن
از دبستان جهان درس محبت آموز / ا متحان است بترس از خطر واخوردن
شهریارا به نصیحت دل یاران دریاب / دست بشکسته مگر نیست وبال گردن
