دیروز یکی از مراجعین سابقم از دنیا رفت. البته مرگ طبیعی بود نه خودکشی. ولی منو در بهت عجیبی فرو برد. حسی که برای من خیلی گنگ بود. تا به حال چنین تجربه ای رو درباره مراجعینم نداشتم. لبخند قشنگی داشت. هنوزم یادم میاد که چه قدر قشنگ میخندید...
مرگ آدما چه قدر عجیبه. آره می دونم که روانشناس نباید رابطه عاطفی با درمانجو داشته باشه. منم نداشتم و فقط هر ماه یه بار بهم زنگ میزد و کمی گپ میزدیم که بگه حالش خوبه. به هر حال ما هم آدمیم سنگ نیستیم.
پانوشت: شاید بهتر باشه بنویسم سه نقطه...
