شور و شوق زندگی پشت واژه ایست که از درون دل انسان زاییده میشود.
زیستن اگر آغاز دارد پایانش با ناامیدیست و نه کهنسالی
امید لبریز شدن از سرخوشی لحظه هاییست که در گذرند
نه آن که زمان به تسخیرمان در آید.
امید خنده هاییست که در روزهای تلخ و شیرین بر لبمان می آید و در آن لحظه نه ما برای فردا میزییم و نه فردا برای ما.
امید آنگاه جاری و ساری خواهد شد که به کَمّیت اهمیتی ندهیم
و ما باشیم و لذّت کیفیت لحظات خویش
و بگذاریم زمان کار خود را بکند و ما کار خود.
امّید جریان زندگی است ورای تمام حکمتش که خوب و بد را به چشممان می آورد.
متن: مصطفی عباسی
