مهدی طاهرخانی | هرچه خواستی در مستطیل سبز با توپ گرد کردی، نه حسرتی برای تو ماند نه برای هر تیمی که شماره دهش را پوشیدی. اما قبول کن تو که بهترین زمان‌شناس همه ادوار تاریخ در هنگام زدن ضربه به توپ بودی، در تایمینگ مرگ، خراب کردی. اشتباه پزشکی؟ قصور دکترها؟ نه این‌ها همه بهانه است؛ تو فقط لازم بود چند سال بیشتر دوام بیاوری تا در دوحه، ببینی وارث پیراهنت چگونه بعد از سه دهه آن جام فراموش شده برای آرژانتین را بالای سر برد.
در فینال جایت خالی بود، وقتی مسی جام را بوسید. شرط می‌بندم اولین نفر بودی که به سمتش می‌دویدی تا در آغوشش بگیری، شایدم به جای داماد سابقت، خودت ساقدوش کاپیتان می‌شدی در جشن قهرمانی. کاش آن روز بودی و تنها ۵ ماه بعدش دوام می‌آوردی تا ببینی در ورزشگاهی که حالا همنامت شده، جنوبی‌های ناپل چگونه بعد از ۳۳ سال جام را ربودند آن هم مقابل چشم همه آن شمالی‌های لعنتی!
امشب جایت خالی بود، امشب تو باید مهم‌ترین فرد جشن قهرمانی ناپولی لقب می‌گرفتی!
مقابل دوربین امیر کوستوریتسا گفتی اگر این گَرد لعنتی نبود، تو بازیکن به مراتب بهتری می‌شدی! حیف و صد حیف که آن گَرد سفید، آنقدر تو را زود فرسود که در ۶۰ سالگی قلبت بازنشسته شد.
حقت بود جام سوم آلبی سلسته را از نزدیک ببینی. حق که نه قطعا سزاوار و سهم تو بود امشب در جشن جنوبی‌ها تا صبح برقصی و به سبک خاص خودت دیوانه بازی در بیاوری!
حیف و صد حیف آقای دیه‌گو آرماندو مارادونای بزرگ و وقت نشناس!
کاش دست کم تا ۵ می ۲۰۲۳ دوام می‌آورد و می‌دید آنچه بعد از آویختن کفش‌هایش هرگز دیگر نه او مشاهده‌اش کرد نه احدی از این ۷ میلیارد آدم روی کره خاکی.
نمی‌گویم بیدار شو و ببین، حتی ادعا هم نمی‌کنم روحت از آن بالا نظاره‌گر این جام‌ها بوده و هست، نه! این کمترین حق تو بود با جسم سالمت بودی و یا دو چشمت می‌دیدی آنچه جهان کم کم در حال فراموش کردنش بود.
نمی‌دانم دقیقا چند روز از وقتی که ورزشگاه ناپولی را به اسمت زدند می‌گذرد، اما راست است که می‌گویند حتی اسم مارادونا هم ناپولی را قهرمان می‌کند.
کاش بودی و خودت این ۲ جام را می‌دیدی. لعنت ابدی بر آن گَرد سپیدی که فوتبال را اینچنین زود سیاه پوش کرد؛ لعنت.
