گزیده
«#شاعر بودن یعنی #انسان بودن. بعضی ها را می شناسم که رفتار روزانه شان هیچ ربطی به شعرشان ندارد. یعنی فقط وقتی #شعر می گویند شاعر هستند. بعد تمام می شود. دو مرتبه می شوند یک آدم حریص شکموی ظالمِ تنگ فکرِ حسودِ حقیر. خب، من حرف های این آدم ها را هم قبول ندارم. من به زندگی بیشتر اهمیت می دهم، و وقتی این آقایان مشت هایشان را گره می کنند و فریاد راه می اندازند –یعنی در شعرها و «مقاله»های شان – من تنفرم می گیرد و باورم نمی شود که راست می گویند. می گویم نکند فقط برای یک بشقاب پلو است که دارند داد می زنند. بگذریم.
فکر می کنم کسی که کار هنری می کند باید اول خودش را بسازد و کامل کند، بعد از خودش بیرون بیاید و به خودش مثل یک واحد از هستی و وجود نگاه کند تا بتواند به تمام دریافت ها، فکرها و حس هایش یک حالت عمومیت ببخشد.»
فروغ فرخزاد
