متن زیبا چیزهایی تو این دنیا هست که نمی‌تونی هیچ‌کاری‌شون کنی.
مثلا چی؟
مثلا پوسیدگی دندون. یه روز یهو درد می‌گیره. هیچ‌کی -هرقدر هم که تلاش کنه دلداریت بده- نمی‌تونه دردش رو تسکین بده. باعث میشه از دست خودت عصبانی شی. بعد، تا به خودت می‌آی می‌بینی از دست بقیه عصبانی‌ای، چون اون‌ها از دست خودشون عصبانی نیستن. می‌بینی چه‌جوری زیاد میشه؟
گفتم: یه‌جورایی، ولی باز از یه کم دورتر بهش فکر کن. همه‌ی ما با شرایط یکسان به دنیا می‌آیم؛ انگاری همه‌مون با هم سوار یه هواپیمای خرابیم. البته، بعضی‌هامون خوش‌شانس‌ترن. بعضی ضعیفن و بعضیا قوی. بعضیا پول‌دار و بعضیا فقیر. اما هیچ‌کی سوپرمن نیست، از این نظر همه ضعیفیم. اگه چیزی داشته باشیم، می‌ترسیم از دستش بدیم؛ اگه هیچی نداشته باشیم نگران اینیم که همیشه همین‌طوری بمونیم. همه‌مون یه جوریم. هرچی زودتر این رو بفهمی، می‌تونی تلاش کنی خودت رو قوی‌تر کنی، اگه شده یه ذره. اشکالی نداره اگه بهش تظاهر کنی. درسته؟ هیچ آدم واقعا قوی‌ای در کار نیست. فقط آدم‌هایی هستن که ادای قوی‌ها رو درمی‌آرن.
?
..................................................................................
بعضی وقت‌ها ضربانِ قلبِ انسان کُند می‌شود. دقیقا همان اوقاتی که انسان قلبش به سختی می‌شکند، قلبش دچار تردید می‌گردد که بایستد یا به تپش خود ادامه دهد. قلب مانند چشمی از الماس است. وقتی یک‌بار خراش بردارد، برای همیشه با همان خراش به تماشای دنیا خواهد پرداخت.
....................................................................................................
بهش اين روزها بيشتر از هر روز ديگه اي فكر ميكنم، به اينكه واسه كسي كه ميره سخت تره، يا واسه كسي كه ميمونه، به اينكه اوني كه دست تكون ميده و ميره سوار ميشه و ميره بيشتر در دلش رو غصه ها بازه، يا اوني كه خداحافظي ميكنه و بر ميگرده سر زندگي روتينش. كدومشون بيشتر عذاب ميكشه. كسي تنها گذاشته نميشه وقتي كه كسي كه ميره تنها ميشه. فعل ها تغييري نميكنه، اون كسي كه چمدون بسته، ميگه رفتم؛ اون كسي كه ميمونه ميگه رفت.
آدما وقتي قلبشونو يه جا ميذارن، نميتونن به جاي ديگه اي برگردن، نميتونن واسه جايي كه بهش تعلق ندارن فعل برگشتن استفاده كنن، نميتونن وقتي كه آخرين بوسه ي خداحافظي رو ميكنن بگن خب ديگه من دارم بر ميگردم، برگشتن فقط متعلق به جاييه كه توش خوشحالي، امني، اميدواري. واسه همينه كه آدما فقط ميرن، كوله بارشونو ميندازن رو دوششون رو ميرن. اوني كه ميره فقط ميره به اميد اينكه زود تر به اوني كه ميمونه برگرده. واسه هر دوشون به يه مقدار سخته، به يه مقدار درد داره، به يه مقدار توي هم ميرن و زندگي براشون بي رنگ ميشه، به يه مقدار از هم رفتنشون غم داره و اونقدر ادامه داره، تا بازم، دوباره بهم برگردن.
منبع: https://rebsona.ir/%D9%85%D8%AA%D9%86-%D8%B2%DB%8C%D8%A8%D8%A7/
