امروز داشتم دنبال موضوع می‌گشتم تا بنویسم که یاد ایمیلی افتادم که صبح دیده بودم مطلبی با عنوان چالش سی روزه وبلاگ نویسی، گفتم بذار هر روز از این به بعد مثل قدیما که می‌نوشتم وقت بذارم و اینجا مطلبی از اتفاقات و تمام آنچه برام عجیب و قشنگه بنویسم.
برای همین از اینجا شروع می‌کنم که بهترین راه انتقال حس همیشه نوشتن بوده و هست، می‌دونید چرا چون شما بارها اون مطلب رو می‌خونین حتی اگر سال‌ها ازش گذشته باشه. بیاین باهم به این مطلب فکر کنیم که اگر نامه نبود، اگر وب‌سایت‌ها نبودن، اگر بلاگ نداشتیم یا حتی اگر قلم و کاغذ نبود چه موارد مهمی رو فراموش می‌کردیم. مثل همین اتفاق سال پیش (آتش‌سوزی) پلاسکو، یه لحظه تصور کنید خودتون رو جای کسی بذارین که پسرش توی آتش‌سوزی از بین رفته یا همسری که دیگه نیست و پدری که دیگه سایه‌اش از روی سر بچه‌اش حذف شده. راحجت می‌تونم بگم یه لحظه موهای تنمون سیخ می‌شه و تصورش حتی سخته پس نوشتن خیلی از مطالب رو ذخیره می‌کنه تا یه روز بهش مراجعه کنیم.
یادمه بچه که بودم توی دوران دبیرستان همه دفتر خاطرات داشتن و خاطره‌هاشون رو ذخیره می‌کردند. این مطلب برام جالب بود و از اون زمان دفتره خاطرات دارم. به همه هم پیشنهاد می‌کنم حتی از همین الان شروع کنید دیر نیست!
موفق باشید
