این عکسهایی که تو اینستا طرف گذاشته که بعد از دو هفته دوستی آیفون گرفته رو می بینید؟ بیایید راجع به پدیده «بمباران عاشقانه» حرف بزنیم.
بمباران عاشقانه وقتی اتفاق میفته که طرف شما تو رابطه، شما رو توی هدیه، حرفهای عاشقانه، سورپریزهای پشت سر هم و تعریف و تمجیدهای افراطی غرق میکنه و با این کارها قصد کنترل شما رو داره.
یه مثال بزنم: فرض کنید یک ماهه با یک نفر آشنا شدید و همه چیز خوبه؛ فقط اون همش میخواد که شما تلفنی یا حضوری باهاش وقت بگذرونید در حالی که شما امتحان یا یه پروژه کاری دارید.
اون ازتون میخواد که جمعه با هم برید کوه ولی شما نمیخواهید و مودبانه میگید نه! چند ساعت بعد، توی محل کارتون و جلوی چشم همه یه سبد گل رز سفید میارن با یه کارت که روش نوشته « هر گل رز برای هر روزی که تورو شناختم عشق زندگی من.»
خیلی قشنگه نه؟ حالا وقتی که زنگ میزنید برای تشکر و اون ازتون میخواد جمعه برید بیرون گفتن «نه» خیلی خیلی سخت میشه!
همه هدف بمباران عاشقانه که معمولا از طرف خودشیفته‌ها انجام میشه اینه که شما حس کنین یه چیزی بهشون بدهکارید و نتیجه‌اش به دست آوردن شما و کنترل نهایی شماست.
یکی دیگه از نشونه های بمباران عاشقانه، ابراز علاقه سریعه. کسی که تو یه هفته یا حتی یه ماه میگه دوستت دارم، تو تنها عشق زندگی منی، نباشی من میمیرم و ... . اگر طرف شما همه توجه شما رو از همون ابتدا میخواد و توقع داره که کار، درس، خانواده و دوستهاتون رو به خاطرش کنار بگذارید این بزرگترین علامت خطره.
آدمی که مرتب زنگ میزنه و پیام میده، با کادو و حرفهای عاشقانه تو رودربایستی مجبورتون میکنه برنامه‌های دیگه‌تون رو کنسل کنین و فقط با اون باشین احتمالا خودشیفته است و در برابر آدم خودشیفته یه کار باید کرد: فرار!!!!!
حالا شاید فکر کنید خوب ایرادش چیه؟ اینکه یکی این همه بهت توجه کنه، حرفهای قشنگ بزنه و بهت کادو بده مشکلش چیه؟
مشکل اینه که موقتیه. فقط تا وقتی شما رو به دست بیاره ادامه داره. در حقیقت مثل مواد مخدره و شما حالا معتاد شدین و بعد از اعتیاد شما، رفتارش عوض میشه و میشه خود واقعیش. ممکنه آدم خشنی باشه، ممکنه کنترلگر یا حتی اهل خیانت باشه و چون شما معتاد به اون عاشقانه‌های اول هستید و امیدوارید برگرده به اون روزها، همه چیز رو تحمل میکنید. فکر میکنید تقصیر شماست وگرنه اون همون ادم عاشقه ولی در حقیقت چیزی که الان هست خود واقعیشه و نه چیزی که اولش بوده.
به قول یه خانوم نویسنده‌ای که اسمش رو نمیدونم، عشق واقعی هالیوودی نیست. تو هالیوود همه چی سریع،بزرگ،گرون و پر سر و صداست. ولی تو دنیای واقعی عشق با شناخت تدریجی به وجود میاد و نیازی به کارهای عجیب و پز دادن نداره.
پ.ن: خوشحال میشم اگه نظراتتون رو با پسرک مهاجر در میون بگذارید و اگر از این یادداشت خوشتون اومد به یک لایک مهمونش کنید.
