کاش می دونست که گاهی وقتا آدم خوب هم اشتباه میکنه.حرف اشتباهی میزنه . راه اشتباهی و میره و این دلیل نمیشه که اون آدم ،آدم بدی شده باشه.آدما مگه همین نیستن؟مصیبت به بار میارن ؛خام زبون چرب و نرم بقیه میشن.گول میزنن.در حالی که این خودشونن که گول میخورن. دروغ میگن. زخمی میشن. بی ارزش خطاب میشن .آدم حسابشون نمیکنن و وقتی دنبال درک شدنن بقیه میگن دنبال توجهن.گریه میکنن .اشکاشونو پاک میکنن و همچنان نفس میکشن و ادامه میدن.
آدمای خوب از اینکه به کسی خوبی کردن پشیمون نمیشن.چون اون لحظه خودشون بودن و چه کسی از خودش بودن پشیمون میشه؟
این روزا داره برای همه گند میگذره اما آدمای خوب تمام امیدشون به فردای روشنه .چیزی که شاید هیچوقت از راه نرسه و فقط یه توهم برای بقا باشه.
اما یه روزی همه از آدم خوب بودن خسته میشن. مثل نقش خوب توی فیلما که فقط تا یه مدت جذابن.آدم با خودش میگه خب که چی؟ چرا من باید انقدر زجر بکشم تا بقیه خوشحال بمونن؟ و اون موقع به این نتیجه میرسی که اونقدرا هم که باید فداکار نیستی.
بعدش خوب بودن و رها میکنی.اما این دلیل نمیشه که آدم بدی بشی.بدی مطلق وجود نداره.فقط دیگه از خودت نمیگذری .خودت و اولویت قرار میدی و به بهونه کمک کردن به بقیه خودتو خسته نمیکنی.
خیلی از آدما لایق بخشش نیستن.آدمای بد زیاد شدن و تو اگه به خوب بودن ادامه بدی ازت سو استفاده میکنن.این تو جامعه ای که من هستم یه حقیقته و من نمیدونم برای شما چطوریه.
از یه جایی به بعد متوجه میشین اگه خودتون هم ببخشین شباتون،اشکاتون.تا صبح بیدار موندنا .منتظر موندنا،و ذوب شدن در مقابل دوستاتون نمیبخشن.خوبی مطلق وجود نداره.
در نهایت هم میفهمین عقل و قلب مقابل همدیگه قرار ندارن.بلکه این عقل که در مقابل عقل قرار گرفته ."عقل فریب کار ترین است و خیلی وقت است که خطای خود را به حساب دل مینویسد"
