مشکلِ ما اين است که همان‌قدر که ويران می‌کنيم، نمی‌سازيم؛ همان‌قدر که کهنه می‌کنيم، تازگی نمی‌بخشيم؛ همان‌قدر که دور می‌شويم، بازنمی‌گرديم؛ همان‌قدر که آلوده می‌کنيم، پاک نمی‌کنيم؛ همان‌قدر که تعهدات و پيمان‌های نخستين خود را فراموش می‌کنيم، آنها را به ياد نمی‌آوريم؛ همان‌قدر که از رونق می‌اندازيم، رونق نمی‌بخشيم. مشکل اين است که از همه‌ی روياهای خوشِ آغاز دور می‌شويم و اين دورشدن به معنای قبولِ سلطه‌ی بيرحمانه‌ی زمان است.
نادر ابراهیمی، یک عاشقانۀ آرام
