این جمله جز فرهنگ ما بوده و هست. به شکل‌های مختلفی هم وجود دارد: از هر دست بدی، ازهمون دست پس می‌گیری یا هر چی بکاری، درو می‌کنی یا دنیا دار مکافاته و ... .
چیزی شبیه به کارما.
امروز در قرآن این آیه رو خواندم (165 سوره آل عمران): وقتی مصیبتی بر شما وارد می‌شود، در حالیکه دو برابر این مصیبت را به دیگران وارد کرده‌اید، می‌گویید این از کجاست؟ بگو: این مصیبت از دست خود کشیدید، همانا خدا بر هر چیز تواناست.
دقت کنید: این مصیبت از خود کشیدید!
فکرمی‌کنم موضوع واضح بیان شد. اما بیایید ریزتر به قضیه نگاه کنیم. مثلا در ابعاد خودمان با خودمان! چه مصیبت‌هایی در حق خودمان کرده‌ایم و چه نتایجی برایمان داشته است؟ چقدر به خودمان سخت گرفته‌ایم؟ چقدر خودمان را نبخشیده‌ایم؟ چقدر کینه و نفرت با خودمان همراه کرده‌ایم؟ چقدر خودمان را تحقیر کرده‌ایم؟ چقدر خودمان را ندیده گرفته‌ایم؟
این همه مصیبت به خودمان وارد کنیم و بدبیاری‌ها و اتفاقات ناخوش و ناکامی‌ها را بگذاریم پای شانس و تقدیر وحکمت؟ این بی‌انصافی‌ست در حق تقدیر!
وقتی صبح تا شب را به خود تازیانه بسته‌ایم، توقع انرژی بالا و اتفاقات و روابط خوب و زندگی گل و بلبل از خود نداشته باشیم.
این مصیبت از دست خود می‌کشیم. بس است. همین الان با یک لبخند، دست نوازش بر سر خودمان بکشیم و به او افتخار کنیم. :)
