هوای تو
از بی کران عشقت،
تا مرز گریه رفتم
دیدی که چون همیشه
با اشک وآه رفتم
دیدی مرا تو واله
تا اشک ماه رفتم
بی خود شدم ز خویشتن
من تا خدا رفتم
یوسف به عمق چاه و آسوده از خطر ها
من در پی نگاهت تا عمق چاه رفتم
گفتی فسانه باشد
اما به راه رفتم
گفتی خیال واهیست
اما به راه عشقت من
بی پناه رفتم
بشکن سکوت شب را
آغاز کن سفر را
من بی پناه و زارم
