هر کدام از ما زمانی که غمی بر دل داریم روش های متفاوتی برای تسکین خود استفاده می کنیم. من به شخصه رابطه خوبی با قبرستان دارم. هر وقت فشار این زندگی زیاد می شود و هشت ما گرو نه می شود یا آنچه انتظار دارمو برای رسیدن به آن تلاش می کنم دستم نمی رسد. سری به قبرستان می زنم عجیب جایی است. این قبرستان. پایان همه و نقطه قطعی.
در این دنیا به خیلی از اصول می توان شک کرد خیلی از گزاره ها نسبی هستند. اما یک واقعیت مسلم وجود دارد مرگ. حکم خداوند. بر همه از پیر و جوان، غنی و فقیر، عالم و جاهل جاری می شود.
اندیشه های خیام و رباعیاتش را به همین دلیل بسیار دوست دارم. یکی از اندیشه های اصولی که بیان می کند بی اعتباری این جهان است. هر وقت بر سر قبر آشنایی می گذرم تصویر و خاطراتش جلو چشمم می آید یا هر وقتی خبر مرگ آشنایی را می شنوم یاد این سخن دقیق می افتم که چقدر دنیا بی اعتبار است.
چقدر آرام بخش است این رباعی خیام:
ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا درگذریم
با هفت هزار سالگان سر بسریم
حالا هزاران سال است که از مرگ سراینده این شعر زیبا می گذرد. جالبی این شعر برای من این است که شخصی در زمان حیات خود، هزاران سال قبل، شعری می سراید و خطاب به ما پیام می دهد ما که رفتیم شما هم خیلی در طمع این دنیا نباشید. بر قبر شما نیز سبزه خواهد رست.
کاین سبزه که امروز تماشاگه توست
فردا همه از خاک تو برخواهد رست
دیر فنا چه توصیف درستی از دنیا واقعا چه توصیف عمیقی. تمام دویدن ها و پریدن ها و حق کشی ها و ظلم ها چه سرانجامی دارند؟ قرار است کدام تاج تخت را فتح کنیم؟ آنها که فتح کردند حالا کجا هستند؟.
