نمی دونم خبر دارین یا نه، اوضاع خیلی خراب شده. اصلا دیگه کسی امیدی به زندگی نداره ... (و اگر یکی یا هر دو نفر از طرفین گفتگو در خارج از کشور باشند، پس از مدتی به اینجا می رسند که) خوب شد از اون مملکت خراب شده اومدیم بیرون. اونجا که جای موندن نیست. خاک بر سرشون، خلایق هر چه لایق ...
جالب اینجاست که این ذکر مصیبت گویانی که در رسانه های معاند و فضای مجازی خبرهای مایوس کننده و ناامید کننده درباره وضعیت ایران را با آب و تاب انعکاس می دهند، معمولا ادعای مصلح بودن و خیرخواه بودن هم دارند. یعنی لااقل در ادعا هدف ایشان مبارزه برای بهبود اوضاع ایران و ایرانیان است. اتفاقا یکی از افرادی که ادعا می کرد مشتاق کمک به بازسازی ایران است همین بنده پاک و مخلص خدا، آقای بنیامین نتانیاهو بود که نخست وزیر رژیم صهیونیستی و از دشمنان قسم خورده ایران است.
اوایلی که بادکنک توافق برجام ترکید و آمریکا اعلام کرد از توافق خارج می شود، قیمت دلار شروع کرد به بالا رفتن و ناگهان به حدود شش هزار تومان رسید. آن زمان عده ای فکر می کردند دلار شش هزار تومانی یعنی آخر خط! و البته این خبر هم طبق معمول دهان به دهان می گشت. یکی از آشنایان در ایران گفت: «دلار شده شش هزار تومن، اینجا تو ایران همه خوشحالن»! پرسیدم علت خوشحالی چیست، گفت: «همه خوشحالن و میگن دیگه کار این رژیم تمومه»!
ناخودآگاه تصویر مریم رجوی، سرکرده فرقه مجاهدین خلق، پیش چشمم آمد.
مریم رجوی: سرنگونی این رژیم، محتوم واجتناب‌ناپذیر است – سخنرانی درسالگرد ۱۹فروردین «حماسه فروغ اشرف»
مریم رجوی: جامعه بین المللی باید با اتخاذ یک سیاست قاطع و اعمال حداکثر فشار، از جمله ارجاع پرونده نقض حقوق بشر این رژیم به شورای امنیت ملل متحد و اعمال شش قطعنامه قبلی مصوب شورای امنیت ملل متحد، خود را در کنار مردم ایران و مقاومت سازمانیافته آن‌ها قرار دهد.
البته معمولا آندسته از ما که خبرهای بد را دنبال کرده و بازتاب می دهیم، و حتی از شنیدن خبرهای بسیار بد احساس مسرت و شادی می کنیم، در آن لحظه نه به فرقه مجاهدین فکر می کنیم، یا اساسا خیلی به چیزی فکر می کنیم. وقتی سیاه نمایی چیزی عادی و بخشی از فرهنگ روزمره می شود، خودبخود ما با دشمنان و بدخواهان خودمان همسو و همراه می شویم.
این جو و اوضاع و احوال سوابق طولانی در تاریخ ما دارد. ملک الشعرای بهار در وصف این دلسوزانی که با پشتکاری خستگی ناپذیر لطف می کنند و در جهت آگاهی و روشن کردن افکار عمومی، اخبار را رصد کرده و به طرق مختلف به سمع و نظر ملت شریف ایران می رسانند، اینطور سروده بود:
ز بس گفتند ایران بی‌حساب است
ز بس گفتند ایرانی خراب است
ز بس گفتند این ملت فضولند
ز بس گفتند این مردم جهولند
ز بس گفتند ملت جان ندارد
مریض مملکت درمان ندارد
کنون پر گشته گوش ما از این ساز
دگر نبوَد اثر در هیچ آواز
طبیبانی که دانایان رازند
مریضان را ز درد آگه نسازند
نگویند این مرض صعب و خطیر است
دریغا کاین مریض از عُمر سیر است
نگویند آه ای بیچاره ناخَوش
تو امشب مُرد خواهی، ساعتِ شَش
اگر خون آید از حلقش، بشویند
وگر نبضش شودکاهل، نگویند
بگویندش مباش این‌قدر مرعوب
مهیا شوکه فردا می‌شوی خوب
وزین سو، دست بر درمان شایند
ز روی علم درمانش نمایند
چو دردش گویی و درمان نگویی
یقین می‌دان تو عزرائیل اویی
طبیبانی که در بالین مایند
به عزرائیل دلالی نمایند
چو تبخالی زند از غلظت خون
بگویند آه طاعون است، طاعون
گر استفراغکی بینند در ما
بگویند آخ « کُلرا» واخ « کُلرا» (کلرا به معنی بیماری وبا)
چنین گویند تا آنگه که بیمار
ببازد دل، بیفتد خسته و زار
نه خود یک لحظه درمانش پذیرند
وگر درمان کنی دستت بگیرند
طبیبان وطن زین ساز و این برگ
نمی‌سازند معجونی به جز مرگ
