ارتباطات و هماهنگی های جریان سیاسی موسوم به «اصلاح طلب» و همچنین مافیای سیاسی-اقتصادی نزدیک به آیت الله هاشمی با سرویس های اطلاعاتی و رسانه های غربی و نیروهای معاند اپوزیسیون برانداز خارج از کشور داستان شناخته شده ایست. از زمان دولت خاتمی تا امروز صدها فعال سیاسی اصلاح طلب و هاشمی طلب به کشورهای غربی گریخته و بطور فعال در خدمت سرویس های اطلاعاتی دشمنان ایران قرار گرفته اند. در میان آنها از افراد کوچک و سطح پایین تا وزیر و وکیل و چهره های بسیار شاخص وجود داشته.
بعلاوه، شواهد و قراین بسیار زیادی مبنی بر ارتباط چهره های شاخص در دولت روحانی با سرویس های اطلاعاتی و رسانه های غربی وجود دارد. بطوریکه کمترین قلم آن سر در آوردن فایل صوتی ظریف از تلویزیون سعودی موسوم به «ایران اینترنشنال» بود، و به یاد داشته باشیم بیشترین تعداد جاسوسان از میان چهره های سطح بالای این دولت بازداشت شده اند. از دری اصفهانی تا حسین فریدون، برادر رئیس جمهور.
اگر کمی وقایع اخیر در ایران و منطقه را مرور کنیم تصویر بسیار جالبی از کنار هم قرار گرفتن قطعات پازل شکل می گیرد.
1- روحانی ادعا می کند «بخشی از اقتصاد دست یک دولت بی تفنگ بود که آن را به یک دولت با تفنگ تحویل دادیم». به این ترتیب عملیات جوسازی علیه سپاه وارد فاز جدیدی شد.
2- محبوبترین چهره در نیروهای سپاه، یعنی حاج قاسم سلیمانی، به دست تروریست های آمریکایی به شهادت می رسد.
3- سرویس اطلاعاتی رژیم صهیونیستی برای ناامن کردن مرزهای ایران وارد عمل می شود. در شمال از طریق فعالیت در جمهوری آذربایجان، در غرب از طریق فعالیت در اقلیم کردستان عراق، و در جنوب از طریق همکاری با امارات و بحرین و عربستان سعودی.
4- فایل صوتی ظریف توسط رسانه سعودی منتشر می شود. در این فایل صوتی، ظریف دوگانه «دیپلماسی» در برابر «میدان» را ساخته و صراحتا حاج قاسم سلیمانی را عامل روسیه و شخص پوتین معرفی می نماید.
تا اینجای کار دو هدف به وضوح پیگیری شده:
اولا، شوراندن بخشی از جمعیت کشور علیه سپاه پاسداران.
ثانیا، معطوف کردن توجه سپاه به خارج از کشور.
چرا باید توجه سپاه به خارج از کشور معطوف شود؟ چون سرویسهای اطلاعاتی غربی و صهیونیستی با مشاهده وقایع آبان 98 متوجه شده اند هر گونه شورش و اغتشاش در داخل توسط نیروهای سپاه پاسخ داده می شود.
همزمان با این تحرکات، دولت روحانی فشارهای اقتصادی و معیشتی در داخل را افزایش می دهد. صنایع بزرگ کشور از طریق خصوصی سازی در اختیار افرادی قرار می گیرد که بعدا مشکلات امنیتی و وابستگی آنها با نیروهای معاند و سرویسهای اطلاعاتی غربی محرز می گردد. این افراد تعمدا میزان تولید را کاهش داده، از پرداخت حقوق کارگران خودداری کرده و اقدام به تعدیل نیرو و اخراج کارگران می کنند.
با وجودیکه ایران یکی از سه کشور تولید کننده مرغ در جهان است، با تمهیداتی قحطیِ مصنوعیِ مرغ ایجاد می شود. قیمت سایر محصولات و کالاهای مصرفی به شدت افزایش پیدا کرده و نهایتا قطع برق هم به این مجموعه اضافه می شود. یکی از مشکلات اصلی که در روزهای آخر موجب شتاب گرفتن موج انقلاب در ایران شد همین مساله قطع برق بود. اینبار هم اعلام می شود قطع برق تا روز انتخابات ادامه خواهد داشت.
گویا دولت بعمد قصد دارد مردم را به شورش وا دارد. چیزی که این ظن را تقویت می کند سابقه شورش آبان 98 است که با افزایش ناگهانی قیمت بنزین اتفاق افتاد.
حدود پنج ماه قبل، مجلس شورای اسلامی قانونی تصویب کرده بود که دولت را موظف می کرد پس از دو ماه، اجرای پروتکل الحاقی را بطور کامل متوقف سازد. در صورت اجرا، این قانون امکان تداوم خسارات بزرگترین و تنها «دستاورد» دولت که همان برجام بی فرجام باشد را بکلی پایان می داد. اما پس از پایان مهلت دو ماهه، دولت در اقدامی غیر قانونی اجرای آن را سه ماه دیگر به تعویق انداخت. و اخیرا پس از پایان سه ماه، اعلام شد این تعویق یک ماه دیگر هم تمدید شده، یعنی دقیقا تا پایان انتخابات. به این ترتیب «مذاکرات» تا روز انتخابات ادامه خواهد یافت.
علاوه بر اینها، روحانی در روز ارتش از نیروهای ارتش خواست تا در صورت درگیری میان «حکومت» و «مردم»، جانب «مردم» را بگیرند. اظهارات مشکوکی که از نظر بسیاری بوی کودتا می داد.
مناظرات انتخاباتی بهترین فرصت برای ایجاد هیجانات خیابانی و به آشوب کشاندن جامعه است. این مطلب بارها در ایران و دیگر کشورهای جهان تجربه شده. در ایران سابقه شورش 88 را دیده ایم، یعنی زمانی که مناظره های انتخابات جامعه را طوری دو قطبی نمود که پس از اعلام نتایج، جناح شکست خورده به راحتی توانست هواداران خود را به خیابانها کشانده و به سمت انقلاب مخملی هدایت کند.
در سایر کشورها همین پدیده را بارها دیده ایم. هم در کشورهای منطقه و هم در کشورهای غربی. جدیدترین مورد، انتخابات آمریکا بود که قبل و بعد از آن با اغتشاشات و زد و خوردهای خیابانی همراه بود.
انتخابات خرداد 1400 بهترین فرصت بود برای تحریک مردم و سرازیر کردن جمعیت به خیابانها. اخیرا نیروهای اطلاعاتی ایران مقادیر بسیار زیادی اسلحه کمری را کشف و ضبط کردند که قرار بود از طریق مرزهای غربی به داخل کشور قاچاق شود. به نظر می رسد این محموله بخشی از پروژه ناامن سازی و زد و خوردهای خیابانی در زمان انتخابات بوده باشد.
سرویسهای اطلاعاتی غربی با توجه به تجربه آبان 98 می دانستند هر گونه شورش خیابانی با پاسخ قاطع سپاه مواجه خواهد شد. لذا هدف این بود تا:
اولا شورشهای گسترده و وسیعی در سطح کشور شکل بگیرد.
ثانیا تلفات در این شورشها تا حد ممکن بالا برود. مهم نبود کدام طرف تلفات می دهد، تنها آمار و تعداد کشته شدگان مهم بود. کما اینکه هنوز هم در مورد تلفات شورش آبان 98 تلاش می کنند آمار غیرواقعی و بسیار زیادی ارائه کنند. نکته بسیار جالب اینجاست که دولت روحانی با وجودی که عامل اصلی بروز و رخداد شورش آبان بوده، اما به طرز مشکوکی به یادآوری کردن این شورش و اغراق در تعداد قربانیان علاقه دارد.
پرده آخر و نهایی ماجرا به ارتش مربوط می شود. یعنی زمانی که سپاه و شورشیان درگیر شده و آمار تلفات بالا برود، ارتش باید به نفع «مردم» وارد صحنه شده و با سپاه درگیر شود. بالا رفتن آمار کشته ها از این نظر اهمیت دارد که مشروعیت سپاه بعنوان یک نیروی نظامی ملی را زیر سوال برده و ارتش را تشویق به حمایت از «مردم» نماید.
نتیجه نهایی این سناریو از دو حال خارج نیست:
1- یک حالت این است که به پا شدن جنگ داخلی موجب براندازی کامل و سقوط نظام جمهوری اسلامی شده و تجربه لیبی در ایران تکرار می شود.
2- حالت دوم این است که حکومت سقوط نمی کند، اما جنگ داخلی چنان هزینه سنگینی به کشور وارد می کند که تا چندین دهه از زیر آن کمر راست نخواهد کرد، و لذا تجربه سوریه در ایران تکرار می شود.
همه چیز طبق نقشه پیش میرفت، تا اینکه ناگهان ورق برگشت!
درسخنرانی روز قدس امسال، آیت الله العظمی خامنه ای خطبه ای به زبان عربی قرائت می نماید. خطاب اصلی ایشان نیروهای فلسطینی است. تقریبا بلافاصله پس از آن، جنگ غزه شروع شده و مقاومت حماس شکست سختی به رژیم صهیونیستی می دهد.
علاوه بر وارد شدن خسارات فراوان به زیرساخت های رژیم صهیونیستی و تحمیل میلیاردها دلار هزینه، آبرو و اعتبار و اقتدار این رژیم به شدت زیر سوال رفته و شهرک نشینان صهیونیست طعم وحشت و هراس را می چشند. نتیجه نهایی این که بر همگان ثابت شد ایران و متحدانش کاملا سرزمینهای اشغالی را در احاطه و محاصره خود داشته و قادرند به راحتی کلیه استحکامات صهیونیستها را در هم بشکنند.
به این ترتیب تهدید رژیم صهیونیستی در مرزهای ایران خنثی شده و اسرائیل با پوزه خونین از صحنه خارج شد.
حرکت بعدی اقدام شورای نگهبان در رد صلاحیت کلیه چهره های شاخص جریان غربگرا بود که ماموریت تحریک اغتشاش در ایام انتخابات را بعهده داشتند. واکنش رسانه های غربی نشان می دهد این اقدام موجب شوک و بهت این رسانه ها و سرویسهای اطلاعاتی پشت سر آنان شده است.
عملیات پیچیده براندازی و تجزیه ایران که با همکاری نیروهای غربگرای داخلی و هماهنگی سرویسهای اطلاعاتی آمریکا، انگلیس، اسرائیل و عربستان سعودی در حال اجرا بود با یک پاتک در دو جبهه عقیم شد. یکی گوشمالی صهیونیستها در داخل اراضی اشغالی، و دومی حذف کامل و غیر منتظره کلیه نیروها و کارگزاران نظام که با شعار ضدیت با نظام سعی در جلب آرای اقشار سیاه داشته و دانسته یا نادانسته همسو با نقشه راه دشمن حرکت می کردند.
در این میان اتفاق جالب دیگری هم افتاد. آیت الله آملی لاریجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام که یکی از گزینه های مطرح برای رهبری پس از آیت الله خامنه ای بود پس از رد صلاحیت برادرش زبان به اعتراض گشوده و شورای نگهبان را سرزنش کرد. در صورتی که علی لاریجانی تایید صلاحیت می شد، حتی به فرض اینکه شورشی صورت نمی گرفت، تسلط خانواده لاریجانی بر قوه مجریه و مجمع تشخیص مصلحت می توانست شانس آملی لاریجانی برای جانشینی رهبری را به میزان چشمگیری افزایش دهد.
بنابراین از دو حال خارج نیست، یا آملی لاریجانی به دلیل از دست رفتن چنین فرصت طلایی به فریاد آمده، یا خودش بخشی از پروژه شورش بوده که با این اقدام ابتر مانده.
در هر دو صورت مشخص است که اخوان لاریجانی در حلقه خواص همسو با رهبری نیستند. به این ترتیب سلسله لاریجانیان پیش از ظهور سقوط کرد.
از سوی دیگر، دلیل اصلی که احمدی نژاد اعلام کرده بود در صورت رد صلاحیتش انتخابات را به رسمیت نخواهد شناخت این بود که ادعا می کرد آملی لاریجانی با حضور در شورای نگهبان قرار است ترتیبی دهد تا صلاحیت احمدی نژاد رد و علی لاریجانی تایید شود. حال که هر دو رد صلاحیت شده اند، باید دید آیا احمدی نژاد همچنان بر موضع عنادورزی خود با رهبری و نظام پافشاری خواهد کرد یا خیر. به هر حال چه تجدید نظر بکند یا نکند، بهانه اصلی که برای اینکار در دست داشت از میان رفته.
این همان دلیلی است که قبلا گفته بودیم باید میان رد صلاحیت ها توازنی برقرار باشد. رد صلاحیت سعید محمد و برخی دیگر از چهره های ملی هم برای رسیدن به همین توازن صورت پذیرفته. بخصوص که سعید محمد بالاخره طی بیانیه ای رسما تمکین کامل خود از تصمیم شورای نگهبان را اعلام کرده و برای همکاری با نامزد جبهه انقلابی و قرار دادن ظرفیت های خود و هوادارانش در خدمت دولت آینده اعلام آمادگی نمود.
امید بخش ترین مطلب در میان اخبار و تحولات اخیر، این بخش از بیانات رهبری است که در سخنرانی برای نمایندگان مجلس مطرح شد:
ایشان با اشاره به برخی اظهارنظر‌ها مبنی بر اینکه نامزد‌ها باید در مناظرات دیدگاه‌های خود را درباره فضای‌مجازی و سیاست خارجی اعلام کنند، تأکید کردند: اینها جزو مسائل مردم نیست. مساله مردم «بیکاری جوانان، معیشت طبقات ضعیف و مافیای واردات» است که کمر تولید را می‌شکند و جوانان مبتکر و با انگیزه را مأیوس و کشاورزان زحمتکش را بیچاره می‌کند.
سخنان مهم رهبر انقلاب درباره شواری نگهبان و مشارکت مردم/حمایت قاطع رهبری از رویه قانونی شورای نگهبان - تابناک | TABNAK
اشاره رهبری به این سخنان رئیس جمهور بود که چند روز پیش در جلسه هیئت دولت گفته بود:
کاندیداها به صراحت اعلام کنند که راهبردشان تعامل است یا تقابل؛ افراط است یا اعتدال؟ نکند امروز فضای مجازی خوب باشد و فردا که رای آوردند دنبال فیلترینگ باشد.
بیانات رهبری تایید کننده این مطلب است که دوران دو قطبی سازی های کاذب و کلاهبرداری های سیاسی و وطن فروشی و خیانت به منافع ملی از طریق هوچیگری و دهن کجی و دیگر شیوه ها و شگردهای جریان تسلیم طلب غربگرا به پایان رسیده.
کسانی که هنوز درگیر شعارهای روشنفکرانه دموکراسی خواهی و مردمسالاری هستند می توانند تفاوت دولت آینده با دولت فعلی را با مثال زیر بهتر درک کنند.
گاهی والدین از فرزند خود می خواهند سر سفره بیاید و غذا بخورد. فرزند کم سن و سال اصرار می کند غذای آن روز را دوست ندارد و در عوض آب نبات می خواهد.
پدر و مادر اصرار می کنند برای رشد و سلامتی لازم است غذا بخوری نه آب نبات. اما کودک گریه می کند، پایش را به زمین می کوبد، جیغ و فغان سر می دهد و به پدر و مادر ناسزا می گوید و آنها را به دیکتاتوری و زورگویی و استبداد محکوم می کند.
والدین در برابر این خودزنی و نا آرامی فرزند تسلیم شده و اجازه می دهند به جای غذا، آب نبات بخورد. کودک از خوردن آب نبات لذت برده و به آن معتاد می شود و دیگر غذا نمی خورد. اما به دلیل نرسیدن مواد غذایی ضروری به بدنش، به تدریج نحیف و ضعیف شده و به حال مریضی میافتد.
در اینجا والدین با دیدن بیماری و رنجوری فرزند، بر خلاف خواسته او دیگر حاضر به آب نبات دادن نشده و وادارش می کنند همان غذایی را بخورد که آنها می گویند.
کودک باز هم فحش و ناسزا می گوید و والدین را به استبداد و دیکتاتوری متهم می کند. اما به تدریج با خوردن غذای سالم، هم کسالتش برطرف شده و سالم و سر حال می شود، و هم ذائقه اش تغییر کرده و از خوردن غذای سالم لذت می برد.
دولت فعلی همان آب نبات است و دولت آینده همان غذای سالم. کودک هم همان مردم عادی هستند و والدین همان رهبری و حلقه نیروهای ملی.
هشت سال پیش عده ای ادعا می کردند «مردم» نیازی به قیم ندارند و خودشان صلاح خودشان را بهتر تشخیص می دهند. اما امروز بعد از دو دوره انتخاب دولت فاجعه بار مشخص شده چنین ادعایی درست نیست. نشان به آن نشان که هم دولت و هم بسیاری از رای دهندگانی که این دولت را انتخاب کردند ادعا می کنند مسئولیت فجایع ناشی از سیاست های این دولت بعهده همانهایی است که اجازه دادند این دولت از فیلتر نظارت استصوابی عبور کرده، و همچنین پس از کسب رای مردم حاضر شدند حکم این رئیس جمهور را تنفیذ نمایند.
آن زمان مصلحت این بود که آب نبات از مردم ایران گرفته نشود. اما امروز وضعیت دیگری داریم.
چون پلنگی شکار خواهد کرد
قامتِ خویشتن نَزار کند
پیشِ دانا زبانِ شدّتِ دِی
قصّۀ راحتِ بهار کند
