انسان ها سختشون میاد که بگن " به من توجه کن " یا بگن " دلم برات تنگ شده"
برای همین قیل و قال میکنن، عصبی میشن، داد میزنن، قهر میکنن، فرار میکنن، با همه لج میکنن فقط برای اینکه دیده بشن.
تو فقط میبینی که داره میپره به زمین و زمان بد بیراه میگه هی دستشو تکون میده میگه : " ببین من اینجام ، اینجا! نگاه کن "
داره میگه به من توجه کن، دلم برات تنگ شده.
چقدر درموندس این جمله و وقتی به زبون بیاد دیگه گفتن و نگفتنش فرقی نداره.
دقیقا مثل حال الان من، این مسئله کرونا خیلی خیلی داره اعصاب خردکن میشه. تصوره اینکه کسی نبینی و باهاش صحبت نکنی واقعاا ناراحت کنندست.
نمیدونم اطرافیانم همدیگرو میبینن یا صدای همو میشنون یا اونا هم مثل من از همدیگه خبری ندارن. نمیدونم کرونا با اطرافیانم چیکار کرده که حتی یه پیام هم نمیدن بگن حالت چطوره!
کرررونااااا
خیلی ازت ناراحتم خیلی
نمیدونی که من به دیدن، گوش کردن، بغل کردن، بو کردن اطرافیانم معتادم
نمیدونی که باعث شدی هیچکس ازم سراغی نگیره و تنها بشم
نمیدونی ...
البته خب حق داری، خودم هم نمیدونستم اینقدر میتونم از تنهایی عذاب بکشم.
دلم براشون تنگ شده
من به دیدن وابسته اممممممممممم