ابلهی را دیدم سِمین، خلعتی ثَمین در بر و مرکبی تازی در زیر و قَصَبی مصری بر سر. کسی گفت: چگونه بینی این دیبای مُعلَم بر این حیوانِ لایَعلَم؟ گفتم: یک خلقت زیبا به از هزار خلعت دیبا.
به آدمی نتوان گفت مانَد این حیوان
مگر دُرّاعه و دستار و نقش بیرونش
بگرد در همه اسباب و مِلک و هستی او
که هیچ چیز نبینی حلال جز خونش
پی‌نوشت: حکایت مذکران و مونثان بی‌شمار این روزگار است که پس از 700 سال از این حکایت شیخ اجل، هنوز جز خوردن و خوابیدن و پوشیدن و ...، به ظرافت دیگری در زندگی پی نبرده‌اند.
سِمین: چاق و فربه
ثَمین: گران‌بها
قَصَبی: نوعی پارچه‌ی کتان
مُعلَم: چیزی که به‌واسطۀ نشان و علامت مخصوصی ممتاز باشد و شناخته شود؛ نشان‌دار.
لایَعلَم: نادان
دُرّاعه: قبا
• از گلستان سعدی، باب قناعت، تصحیح محمدعلی فروغی
نکته: بیت عربی این حکایت را حذف کرده ام.
