این روزها، ابزارِ اطرافمان کارکردهای خود را از دست داده‌اند و بیش‌تر شبیه به آن چیزهایی هستند که حال و هوای سنگین روزگار بر ما تحمیل می‌کند. دشواری روزگار و تنگناهای زندگی -از همه نوعش- انگار سیستم کاراندام‌شناسی (فیزیولوژی) چشم‌های ما را تغییر داده تا آن‌چه می‌بینیم با آن‌چه درک می‌کنیم متفاوت باشد. انگار هستی در تمام سویه‌هایش، عزم خود را جزم کرده تا در این درک تازه، با سرعت هرچه تمام به ما انتقال پیدا کند و ما خود را با آن تطبیق دهیم. این‌که این تطابق برای ما مفید است یا نه را نمی‌دانم! این‌که در مسیر این همسانی، چه چیزهایی را از دست می‌دهیم و چه چیزهایی به دست می‌آوریم را نمی‌دانم! حالا وقت پیدا کردن خودمان در این میانه‌ی پر آشوب و پر اضطراب است.
