انتهای ما کجاست؟ آن‌جایی که ما مثل گردی که در هوا می‌پیچد و بخشی می‌شود از هوای نادیدنی‌ای که دور و بر ما ست، ما کجا خواهیم بود؟ آیا ذرّه‌ای از آن گرد -که شاید از ما باشد- روی زمین می‌ریزد؟ آیا ما باقی می‌مانیم؟ این‌جا که هستیم، ختم به انتهایی مانا می‌شود؟ اصلن باید بمانیم؟ یا آمده‌ایم که رد شویم و با همان هوای نادیدنی، ناپدید شویم؟
