اگر من دکتر این روزهای زندگی بودم
برای هر بیمار هر 8 ساعت 1 پست رو تجویز میکردم استرس گم شدگی بیماری همه چی ناشی از ننوشتن های زیاد هست
یه دوستی بود میگفت برای اینه تو این زندگی دووم بیاری باید به تعداد ادم های منفی که دورت هست ادم های مثبت اضافه کنی و بیشتر البته در راستای این حرکت جهادی و کمبود ادم های همیشه در صحنه حاضر مثبت دیدم کتابها میتونن دوستای بهترِ مثبت ترِ همیشه حاضرتری باشند این شد که همیشه تنهایی ها و دلتنگی ها و کلافه گی ها و چه کنم ها پر شد از کتاب ها
اما این دوستان پر ازحرفم و انبوه ورودی اطلاعاتی که بر من وارد کردند و وب گردی های فراغتی باعث تلنبار شدن باید بکنم های زیادی شد که زیر بار اونها و در سکوت چندین و چند ساله دفن شدم و این شد که به یک دیوانه کمال گرا از طبقه کمالگرای معمولی انتقال پیدا کنم
اینجا برای شکستن این سکوت ها و دل به دریا زدن و اشتباه کردن ها و جشن گرفتن این اشتباهاست تا یاد بگیرم با کم بودن و معمولی بودن و اشتباه کردن هم میشه زیبا بود و زندگی کرد
چرا که اشتباه نکنیم ، غلط ننویسیم و شکست نخوریم ؟
