سکوت، خردمندانه‌ترین عمل هر خردمندی؛
البته نه آن سکوتی که از بی‌تفاوتی می‌آید که بی‌تفاوتی در مسیر رشد و تعالی، گنجانده نمی‌شود.
مراد آن سکوتی است که از صبر می‌آید و به خاطر عزیزی سخن نمی‌گوییم؛
آن سکوتی که به نیت یادگیری و شنیدن است؛
یا سکوتی که برای همدلی است؛
و آن سکوتی که برای تفکر و تدبر و تأمل است؛
آری خلوت‌های شبانه پر از درسند و قصه‌هایی آموزنده دارند
البته اگر عاشق باشیم، این خلوت‌ها و سکوت‌های تاریکی شب را داریم.
فقط عاشق است که تا پاسی از شب را بیدار می‌ماند و با اندکی خواب، سحرگاه را برمی‌خیزد.
و همان روز را پرتوان‌تر از روز قبل می‌سازد.
سکوت را با عشق می‌توان با زندگی آمیخت که بی‌عشق سکوت‌ها بر می‌شکنند.
قلمی از کامیار ارباب‌زی
با تفکری از جنس تمشک
