انسان بيشتر از ديگران به خود دروغ مي گويد
"فردريش نيچه"
جمله اي به ظاهر ساده اما ژرف!
حقيقتي ترسناک.
با خواندن اين جمله كمي تأمل كردم و گذشته ام را با خودم مرور كردم.چه باور هايي كه سال ها به دروغ باورش داشتم و با خواندن اين جمله احساس گناهي را درون خود حس كردم.
اگر چند سال بعد باور هايم تغيير كند چه؟
ترسناك تر از اين ماجرا اين است كه چقدر به خودم دروغ گفته ام و حال از آن دروغ ها بي خبرم؟
چند بار به خودم يا بهتر است بگويم خودمان دروغ گفته ايم؟چقدر گفتيم اوضاع بهتر مي شود و نشد؟
چقدر گفتيم بگذار اين بار به خودم سختي بدهم و بعد همه چيز حل مي شود و نشد؟با همه اين احوال آيا اصلا به خودمان سخت گرفتيم؟چه كسي سخت گرفتن را تعيين مي كند؟شام نخوردن براي يك خانم براي رسيدن به وزن ايده آل خود،سخت گرفتن محسوب مي شود اما براي آن كودك محروم در آفريقا چطور؟
واقعيت امر اين است كه انگار سرنوشت انسان با دروغ آغشته شده و هركس بتواند اين رشته طناب هارا بدرد،بازي را برده است.
البته از اين موضوع هم نگذريم كه چه دروغ هايي كه باعث موفق شدن ها شد.كه تاييد مي كند كه شهريار تا لحظات آخر عمرش دروغِ بازگشت معشوقه اش را باور نداشت؟مگر ميتوان اين دروغ را باور نداشت و اشعاري با آن سوز و گداز نوشت؟
چه بسا دروغ هايي كه از بس با خودمان تكرار كرديم كه تبديل به حقيقت شد.
چندبار با خودت گفتي:بر مي گردد.معلومه.بهتر از من برايش هيچ كجا نيست ولي رفت و فقط چند گيگ خاطره از او در مغزت به جاي ماند؟
دروغ،دروغ،دروغ و دست و پا زدن انسان فاني.چه رقت انگيز!
دست و پا زدني كه منجر به بيشتر فرورفتن مي شود!
به نظرم شايد اسمش را نشود گندزار گذاشت.دروغ مانند عسل گنديده اي مي ماند كه تمام حشرات به دورش جمع شده اند اما هنوز طعم شيرين خودش را حفظ كرده(با علم به اينكه عسل هيچگاه نمي گندد.)
دروغ مسكني براي درد هاي جامانده است!
ترياقي زخم هاي عميقي كه در راه رسيدن به معشوقه ی اهداف،برداشته ايم!
مسكني بر تمنا هاي بي جاي دل و گاه عطري شيرين براي حقايق تلخ و نجوشيده ی روزگار!
به نظرم اين جمله نيچه درد هاي بسياري در پسِ خود دارد.تجربه هاي تلخ و چه بسا ساليان دراز عمر يك مرد كه به راحتي در يك جمله خلاصه مي شود.تنها او مي داند و بس!من و تو هر كدام با توجه به اوضاعمان برداشت هاي متفاوتي داريم و به قولي هركس دنيا را از دريچه نگاه خود مي نگرد.
