داری با من شوخی می‌کنی؟ ورزش موردعلاقه؟ اون هم من که دوران مدرسه همیشه علت بیست نشدن معدلم این بوده که ورزش رو بیست نشدم؟ تازه توی دانشگاه هم دو بار تربیت بدنی گرفتم تا تونستم پاسش کنم، اون وقت از من می‌پرسی ورزش موردعلاقه‌م چیه؟
حالا البته بعضی‌ها خودشون ورزش نمی‌کنن ولی یه ورزشی رو دوست دارن و اخبارش رو دنبال میکنن، ولی من حتی اخبار مربوط به ورزش رو هم دوست ندارم. یعنی نمی‌فهمم اینا اونجا چیکار میکنن که بخوام علاقه‌ای پیدا کنم.
همه‌ش هم به دوران کودکی برمیگرده. پدر و مادرم هم همینقدر به ورزش علاقه دارن. یادمه یه بار بچه بودم قرار شد من رو بفرستن کلاس ورزشی، بعد دو سه روز هی از هم می‌پرسیدن خب آخرش که چی؟ خب بره کلاس زبان. یعنی می‌خوام بگم خشت اول رو والدینم کج گذاشتن، وگرنه ممکن بود من هم الان یه ورزش موردعلاقه داشته باشم که بتونم درموردش بنویسم و اینقدر اینجا اراجیف به هم نبافم.
الان که دارم فکرش رو می‌کنم یه جاهایی هم هر چند کم، یه علاقه‌ای به ورزش نشون دادم. مثلاً موقع المپیک خیلی از قسمت کشتی و وزنه‌برداری خوشم میاد و همه رو می‌بینم. یا اینکه اسم رافائل نادال و راجر فدرر رو بلدم. یا اینکه نیمار و مسی و رونالدو رو به قیافه می‌شناسم. عرضم اینه که در این حدش رو بلدم.
کلاً هم توی زندگیم یه شانس اورده باشم اینه که استعداد چاقی ندارم. یعنی علاوه بر عوامل محیطی، عوامل فیزیولوژیکی هم طوری کنار هم چیده نشدن که بنده به ورزش علاقمند بشم و حتی شده برای لاغر شدن باشگاه برم.
که البته یه مدت باشگاه رفتم. ولی هوا سرد بود و بیست دقیقه تا اونجا پیاده راه بود و این‌ها برای آدمی که از دیلاتاسیون رنج می‌بره، دشواری به همراه داره. ضمن اینکه فهمیدم ورزش تنها فایده نداره و اگر می‌خوام مثل اون دختر خوشگله بشم، باید تغذیه‌م رو هم درست کنم که ولم کنین بابا! یه تفریح توی کل دنیا برامون مونده که غذا خوردنه، باید اونم ازمون بگیریم؟
خلاصه که من نه ورزشکارم، نه ورزش رو دنبال می‌کنم. به عنوان کسی که از بچگی فکر می‌کرده قراره 35 سالگی بمیره، هیچ‌وقت پلن زندگی صد ساله نداشتم که بخوام بابتش خیلی به خودم سختی بدم. بدن رو هم که نباید سالم به خاک سپرد.
حالا البته پیاده‌روی می‌کنم و معده‌درد، مجبورم کرده تغذیه‌م رو هم درست کنم. ولی هنوز اینقدر بدبخت نشدم که بخوام ورزش هم بکنم.
