نقد رمان داشتن و نداشتن ارنست همنیگوی

شخصیت پردازی
شخصیت پردازی‌های ظاهری رمان داشتن و نداشتن پشت هم و مستقیم انجام می‌شود.
مثلا در فصل ششم از بخش سوم نوشته شده: وقتی که هری سوار اتوموبیل شد، به موهای بور و آفتاب سوخته، گونه‌های استخوانی، چشمان تنگ، بینی شکسته، دهان گشاد و چانه دایره وار او نگاه کرد.

زاویه دید
زاویه دید رمان داشتن و نداشتن اول شخص است و از نگاه هری مورگان، ناخدای کشتی روایت می‌شود که در بخشی از رمان زاویه دید از نگاه آلبرت، دستیار هری مورگان روایت می‌شود.
همینگوی سعی می‌کند با این کار مخاطب را به همزاد پنداری با آلبرت سوق بدهد، چون قرار است در آینده کشته شود، اما در انجام آن ناکام می‌ماند و یک دست بودن داستان را به هم ریخته و اگر روی زاویه دید هری مورگان متمرکز می‌ماند موفق‌تر می‌شد.

اقتباس‌های سینمایی
فیلم داشتن و نداشتن ۱۹۴۴ با بازی همفری بوگارت و کارگردانی هاوارد هاکس، شدیدا نسبت به رمان اثر بهتری از کار درآمده و با تغییری که در داستان داده شده، داشتن و نداشتن را به اثری رمانتیک با تمرکز بیشتر روی ماجرای اصلی تبدیل کرده.
این کتاب سه فیلم اقتباسی در هالیوود دارد. فیلم ناخدا خورشید، اثر ناصر تقوایی نیز اثر اقتباسی دیگری است که در خلیج فارس و بندرعباس رقم می‌خورد.

تکنیک عادت شخصیت‌ها
یکی از تکنیک‌های جالب شخصیت پردازی، قرار دادن یک عادت به خصوص و جالب برای شخصیت است. ارنست همینگوی از این تکنیک استفاده کرده و شخصیت جانسون که مردی سیاه‌پوست است دائم عادت به خوردن و حرف زدن درباره مشروب دارد.
این تکنیک را در آثار دیگری می‌بینیم، مثلا در کتاب منِ او رضا امیرخانی، یک شخصیت اهل حقی است که همیشه یا علی مدد می‌گوید یا ترکی که همیشه اول کلامش چخ می‌گوید.
در فیلم ماجرای نیمروز، شخصیت کمال عادت به تخمه خوردن و ترکی حرف زدن دارد، اگر در عادت زیاده‌روی نشود شخصیت‌‌ها را جذاب و‌ ماندگار می‌کند.