فردا هم به اندازه امروز تنبل خواهی بود!

در زندگی همیشه کارهایی هست که انجامش را به فردا، از شنبه، از ماه بعد، از ترم آینده، از سال جدید موکول می‌کنیم. کارهایی که می‌دانیم انجامشان مهم و ضروری است اما یا از مواجهه با آن می‌ترسیم یا آنقدر به چشممان سخت و زشت و طاقت‌فرساست که ترجیح می‌دهیم فعلاً سراغش نرویم.

برای خودمان وقت می‌خریم تا مدت بیشتری در امنیتی فرضی باشیم، تنبلی کنیم، به وضعیتی که بهش عادت داریم ادامه دهیم و گاهی با وجدانِ معذب یادمان بیفتد که باید زودتر تن منبسط و ذهن آشفته‌مان را جمع و جور کنیم و تکانی به زندگی‌مان دهیم. وقتی به خود وعده فردا و روزهای بعد را می‌دهیم خیال می‌کنیم شاید در روزی دیگر آماده باشیم.

شاید شنبه هفته آینده معجزه‌ای اتفاق بیفتد و تبدیل به انسان جدیدی شویم که بند کفش‌ها را سفت می‌کند، آستین‌ها را بالا می‌زند و پا به دل اتفاقی رعب‌آور و نخواستنی می‌گذارد و سربلند بیرون می‌آید. به خودمان امید می‌دهیم که شاید در این لحظه آمادگی انجام آن عمل را نداریم اما چند روز بعد حتماً همه چیز تغییر خواهد کرد.

و چه دروغ کودکانه‌ای است وعده‌ این شنبه‌ها و ماه‌های آینده. اگر از انجام کاری وحشت داریم، گذشت روزها کمکی بهمان نخواهد کرد. شنبه بعدی با خودش شجاعت و جسارت و قدرت و صبوری و رویین‌تنی به همراه نمی‌آورد. اگر عملی را به چشم پریدن از بلندی می‌بینیم، بهتر است همین حالا لبه پرتگاه بایستیم و با چشم‌های بسته پایین بپریم. ارتفاع این بلندی سال آینده و سال‌های بعد هم همین اندازه باقی خواهد ماند و کمتر نخواهد شد. همین حالا تمامش کنید!

حتما بخوانید:

همچنین بخوانید:

حرف‌هایی که از زبان افرادی با هوش کلامی بالا نمی‌شنوید + ۱۱ عبارت ویرانگر

چرا نازی‌ها و هیتلر همچنان این‌قدر محبوب‌اند؟

درباره انیمه‌یِ «سوزومه» از ماکوتو شینکای