تفاوت های زبان فارسی و انگلیسی

در چند مطلب بطور مجزا درباره زبان ساختارمند فارسی و تفاوت های آن با زبان قراردادی انگلیسی صحبت کردیم

قراردادی بودن زبان انگلیسی در حد فاجعه باری جامعه انگلیسی زبان را دچار چالش کرده است و شما در این زبان بی هیچ توجیحی باید تابع محض قراردادها باشید، که گاها احمقانه و بی هیچ توجیحی است.

مثال از حالت انگلیسی ترکیب دو کلمه «خوش» + «آمد» یا همان خوش آمد گویی

در فارسی برای کسی که به یک جمع دوستانه وارد می شود می گویند «خوش آمدید» و برای وداع محترمانه هم از همین واژه استفاده میشود (با حذف به قرینه معنوی «خوش آمدید و رفتید» )

اما واژه سازی همین خوش آمد در زبان انگلیسی برای وارد شدن به این صورت است:

well + come=wellcome

اما اگر شما wellcome بنویسید نشان از بیسوادی شماست، چون قرارداد شده که حتما باید با یک ال نوشته شود، اینکه چرا و چگونه و چه کسی این قانون احمقانه را گذاشته است بر کسی مربوط نیست. بنابراین املای درست آن welcome است و نه wellcome اما این پایان داستان این زبان قراردادی نیست، شما برای وداع محترمانه باید بنویسید “Well comeback” و حق ندارید “Wel comeback” بنویسید.

حالا این را مقایسه بکنید با زبان فارسی که سرجمع کلمات قراردادی به 10 مورد هم نمی رسد «خواهر» و «خواهش» و سه چهار کلمه دیگر. که مثل داستان welcom و Well comeback شرط و شروطی هم در کار نیست.

و ندانستن این قراردادهای احمقانه زبان انگلیسی به آسیب دیدن از دروغ و دغلهای زبان انگلیسی مثل برجام هم منجر میشود(برجام یک نمونه از این دغلکاریهاست).

نقل قول زیر برگرفته از مذاکره کردید یا دیکته نوشتید؟!(یادداشت روز) از روزنامه کیهان است بخوانید تا دچار حیرت شوید:

خانم شرمن در حالی که پوزخندی بر لب دارد می‌گوید؛
« LIFT لغتی است که در زبان انگلیسی به معنی معلق نگاه داشتن و یا موقتا متوقف کردن است، اما طرف ایرانی LIFT را به معنای پایان دادن و خاتمه دادن - REMOVE - تلقی می‌کرد و به همین علت نیز، ما از این لغت استفاده کردیم»!
وندی شرمن با صراحت می‌گوید از بی‌اطلاعی طرف ایرانی نسبت به جایگاه واقعی واژه‌ها سوءاستفاده کردیم و به بیان دیگر سر تیم ایرانی کلاه گذاشتیم!
حالا خودتان قضاوت کنید که اگر مذاکرات به روال تعریف شده در عرف‌ دیپلماتیک با زبان فارسی انجام می‌شد و در نهایت توافق در دو متن فارسی و انگلیسی تنظیم می‌گردید، آیا این کلاهبرداری امکان‌پذیر بود؟

حالا در اینجا قصد داریم مبحث تکمیلی را انجام دهم. تا ببینید چرا جایگاه زبان مودبانه فارسی نسبت به زبان موذیانه انگلیسی به دلیل اجحاف های انجام شده و دروغ های رسانه ای نادرست است.

حتما مطالب قبلی من در این مورد را هم بخوانید:

• تفاوت زبان انگلیسی با فارسی از نظر زبانشناختی
• مقایسه ای بین برخی کلمات انگلیسی و معادل آن در فارسی

چون قصد دارم با جمع بندی مطالب قبلی این مبحث را پی بگیرم:

تفاوت های زبان فارسی با زبان های خارجی مثل انگلیسی و فرانسه و...

• بر خلاف فارسی که کلمات به شکلی که تلفظ می‌شوند، املا می‌شود.زبان انگلیسی و فرانسه ،چه خواندن و چه نوشتن مبتنی بر قراردادها باید باشد و این بیش از هر چیز به دلیل نقص آوایی این زبانهاست،مثلا شما shahin راچه چیز تلفظ می کنید؟ شاهین یا شهین؟ حتی با داشتن جمله ای که این کلمه در آن بکار رفته نمی توانید به تلفظ درست برسید، اتفاقی که در فارسی هرگز رخ نمی دهد(شما با داشتن جمله ای که «رفتن» در آن آمده براحتی می توانید بفهمید رفت و روب منظور است یا حرکت کردن.
• انگلیس خودخواهترین کشور عالم است و تا آن حد خودخواه هستند که آخرین کشوری هستند که چنگال را که از آسیا وارد اروپا شد پذیرفتند یا آخرین کشور عضو یورو شدن و تنها کشوری هستد که رانندگی را در جهت مخالف انجام می دهند به همین شکل زبان انگلیسی و البته فرانسه نیز زبانهای خودخواهانه ای تلقی می شوند چرا که بلافاصله بعد از فاعل فعل می آید و هیچ کس و هچ چیز دیگر در آن اهمیت ندارد، اما زبان فارسی یک زبان ادبی ، محبت آمیز و به نقلی تجاری است و فعل اخرین واژه جمله است و تا زمانیکه جمله کامل نشده باشد، به آن خاتمه داده نمی شود.

• با وجودیکه در زبان انگلیسی و فرانسه بار معنایی جمله را فعل تعین می کند اما تنها در زبان فارسی است که می توان فقط با کنار هم چیدن افعال، جمله معنادار ساخت، مثل: داشتم، می‌رفتم، دیدم، گرفته، نشسته، گفتم، بذار، بپرسم، ببینم، می‌آد، نمی‌آد، دیدم، می‌گه، نمی‌خوام، بیام، می‌خوام، برم، بگیرم، بخوابم....
• از نظر تعداد، گفتیم ساخت کلمه در زبان فارسی محدود و استاندارد است (حداکثر 220 میلیون کلمه فارسی می توان ساخت، که تا کنون 30 میلیون کلمه آن در فارسی ساخته شده است) اما کلمه در زبان انگلیسی و فرانسه دست ساز و قراردادی است و با وجودیکه محدودیتی ندارد و از کنار هم چیدن کلمات به یک کلمه می رسید اما تا کنون با احتساب کلمات منسوخ شده زبان انگلیسی تنها حدود 720 هزار کلمه انگلیسی ساخته شده است.
• از نظر ریشه دار بودن زبان، در انگلیسی و فرانسه فقط با قرار دادن کلمات کنار هم (بدون توجه به نقش صفت، مفعولی یا فعلی آن)، کلمه دیگری ساخته می شود و لزوما چیزی بنام ریشه کلمه ای در انگلیسی نداریم، اما در زبان فارسی ساخت هر کلمه لزوما باید ریشه فعلی وجود داشته باشد و بدون داشتن ریشه فعلی هیچ کلمه ای در زبان فارسی ساخته نمی شود، مثلا در زبان انگلیسی بدون نیاز به وجود فعل با دو تا صفت می توان یک کلمه ساخت(حتی می توان یک فعل ساخت)، اما در زبان فارسی اگر ریشه فعلی نداشته باشیم هیچ کلمه ای ساخته نمیشود(مثالهایش در لینکهای بالا آورده شده است.).
• در زبان انگلیسی چیزی که زیاد دیده میشود این است که برای یک معنا چندین کلمه ساخته میشود اما در زبان فارسی از کلمه به تنهایی می توان چندین معنا برداشت کرد این اتفاق حتی برای ریشه های فعلی هم می افتد(و همین موجب بوجود آمدن صنعت ایهام و استعاره شده است)، مثالش کلمه «جستن»، که هم می تواند به معنای جستجو کردن باشد و هم پریدن. مثال دیگرش «رفتن» که هم به معنای رفت و روب است و هم معنای متضاد آمدن. اما در زبان انگیسی، داشتن ریشه فعلی در کلمه اصل برای ساختن کلمه دیگر نیست. مثلا برای کلمه «شگفت انگیز» لیستی از کلمات زیر را داریم: (Supercalifragilisticexpialidocious،extraordinarily،wonderful،phenomenal،terrific،supernatural،singular،inestimable،precious،rewardable،amazing،phenomenal،stupendous،prodigious،tremendous،wondrous،marvelous،astounding،problematic،....) را داریم که همه به یک معنی هستند تنها فرقشان در این است که چند نفر متفاوت آنها را ساخته اند و چون در ادوار گذشته وسایل ارتباط جمعی مثل امروز نبوده از ساخته هم مطلع نشدند(مضحک هست نه) البته از این دست کلمات فراوان داریم، مثلا سیاهپوست یا blackskin را به تمام شکلهای زیر هم می گویند و همه همین معنا را دارند
• Negro
• nigger
• boogie
• blacky
• blackamoor
• Ethiop
• Ethiopian
• coloured .
• در زبان انگلیسی برای هر عنصر و حتی هر عملکرد یک کلمه ساخته می شود مثلا در فرانسه دو واژه riviere , fleure به ترتيب اولی به معنای " رودی است که به دريا می ريزد " و دومی به معنای " رودی است که به رود ديگری می ريزد و در انگلیسی هم برای رودخانه بر حسب بزرگی و کوچکیش این دو کلمه بکار می رود، stream و river. اما در زبان فارسی قدرت یک کلمه فراتر از تصور است و نیاز به این جنگولک بازی ها نیست.
• در زبان انگلیسی چون روابط خويشاوندی ضعیف است عملا چند کلمه بیشتر برای خویشاوندان ساخته نشده است.مثلا در فارسی کلماتی مثل پسر عمو ،پسر دايی، دختر دايی، پسر عمه ، دختر عمه ، پسر خاله ،و دختر خاله داريم در حاليکه به همه این افراد از نظر یک انگلسيي زبان cousin اختصاص داده میشود.
• در زبان انگلیسی، فقر کلمه غوغا می کند و درنتیجه مثل خود زبان،حتی مفاهیم هم قراردادی شده است مثلا:
  یک مرد پیر An old man
  یک دوست قدیمی An old friend
  یک درخت کهنسال An old tree
  یک کت کهنه An old jacket
• زبانهای انگلیسی و فرانسه، بقول خودمان مته به خشخاش گذاشته اند و زبان را دچار سختی زیادی کرده اند، در زبان فارسی به دلیل هوش و ذکاوت بالای ایرانیان از پراکندگی واژه اجتناب شده است. به عنوان نمونه به واژه " پوست " در فارسی دقت کنيد . اين واژه برای پوشش خارجی بدن انسان ، درخت،میوه، ،حيوانات، اشياء و حتی کره زمین به کار می رود . در مقابل در زبان انگليسی تقسيم بندی و نامگذاری قانونمندی برای آن وجود دارد و حتما باید برای استفاده از ان برای اشاره به پوست تقسیم بندی های زیر را بلد باشید:
• Skin (انسان و برخی حیوانات)
• Shell (تخم مرغ و میوه های مغزدار مثل گردو و فندوق)
• Bark (درختان)
• Peel (میوه جات)
• Ring (مرکبات)
• Hide (تمساح-بز-گوسفند-گاو)
• Husk(لایه خارجی بذرها و هسته ها )
• crust(پوسته کره زمین )

وجالب که کلمه زیرپوست در انگلیسی Subdermatoglyphic گفته می شود و ارتباطی به هیچکدام از کلمات بالا ندارد و در یکی از ده کوره های بریتانیای کبیر ساخته شده است!...

یا مثلا برای کلمه «غلیظ» در انگلیسی مکافات بیشتری داریم ببینید:

دود غلیظ thick smoke
آرایش غلیظ heavy make-up
قهوه غلیظ strong coffee
لهجه غلیظ heavy accent
محلول غلیظ concentrated

تا این جای قضیه حتما متوجه شده اید که چرا، از 10 شاعر بزرگ دنیا، 5 نفر آن فارسی زبان هستند.(در زبان فارسی شعور و درک معانی، کلمات را می سازند اما در زبانهایی مثل انگلیسی و فرانسه، بویی از شعور و درک معانی به مشام نمی رسد.)

• زبان هایی مثل فرانسه و انگلیسی بر پایه قرارداد و نه ساختار ایجاد شده اند و بدون از حفظ کردن دقیق این قوانین از نظر یک انگلیسی زبان، صحبت کردن شما مضحک و خنده دار می شود.
• و بالاخره در پایان می خواهم از جادوی زبان فارسی بگویم و آن این است که این زبان عظیم (که در 222 مجلد لغتنامه دهخدای آن نوشته شده است) با 220 ریشه فعلی حکمرانی می کند (در اصل 380 بوده که الباقی مترود شده است) و تمام کلمات فارسی با این 220 کلمه ساخته شده اما در زبان انگلیسی تا 7500 ریشه فعلی داریم و با وجود این تعداد ریشه فعلی کل کلمات زبان انگلیسی از بدو پیدایش تا به امروز با لحاظ کلمات منسوخ شده 720 هزار کلمه میشود.

بنظر شما کدام زبان الکن و فناپذیر است، زبان انگلیسی(مبتنی بر تجمل و اشرافیت) که با اتکا به اینترنت قدرت گرفته یا فارسی(مبتنی بر تجارت و ادبیات) که با وجود تلاش برای نابودی آن (حتی با کارهای احمقانه ای مثل حذف از بخش انتخاب کشور برخی نرم افزارها) برجاست؟ (نگاه شود: حمله به زبان فارسی توسط BBC فارسی)
وقتی یک انگلیسی زبان،کل دارایی زبانش در 720 هزار کلمه خلاصه میشود، خارج از این دایره کلمات حرفی برای زدن ندارد، اما در نقطه مقابل آن زبان فارسی قرار دارد که یک فارسی زبان در طول عمر خود ممکن است تا 10 میلیون کلمه متفاوت فارسی، به گوشش برسد.

حالا با این اوصاف به نظر شما یادگیری زبان انگلیسی آسان است (که شامل یاد گرفتن هزاران قرارداد برای املا، مفاهیم و معانی است) یا زبان فارسی که همه چیز طبق ساختار مشخص و معینی است و نمی توان در آن جعل کرد.

حالا حتما متوجه شده اید چرا ما در زبان فارسی حتی یک اسم تک بخشی نداریم و تمام اسامی از دو بخش تشکیل شده اند اما زبان ا نگلیسی و فرانسه پر است از اسمهای تک سیلابی مثل، بیل،جک،سام،ری و....

بله کلمات در زبان انگلیسی لزوما معنا دار نیستند اما در زبان فارسی حتی یک کلمه بدون معنا هم نداریم و این جادوی زبان ساختار یافته فارسی است.

منتظر ظهور (𝓞𝔍𝓞).