تجربه دورکاری در روزهای کرونا از نگاه اعضای تیم پینورست

اواخر بهمن ۹۸ بود که خبر رو شنیدیم؛ کرونا به ایران هم رسید. بلافاصله هول‌وولاها و رفتارهای متناقض هم شروع شدن.

بعضی‌ها انکار می‌کردن، بعضی‌ها اون رو دسیسه‌ی دشمن می‌دونستن، بعضی‌ها ترس برشون داشت و خودشون رو توی خونه حبس کردن، کسایی بودن که دچار وسواس شدن و بعضی‌ها هم محتاطانه رفتار کردن رو از سر گرفتن.

اما چیزی که توی همه‌مون مشترک بود، یا حداقل از یه جایی به بعد بهش رسیدیم این بود که «شکل زندگی‌مون رو باید برای مدتی تغییر بدیم».

طبعا این تغییر شامل مسائل کاری هم می‌شد و کرونا قدرت تفکیک کار رو از زندگی شخصی نداشت! خیلی از شرکت‌ها حضور نیروهاشون رو شیفتی کردن، بعضی‌ها ساعت‌های کاری‌شون رو تغییر دادن و خیلی‌ها هم دورکاری رو امتحان کردن.

ماجرای تجربه‌ی دورکاری ما توی پینورست هم از همین‌جا شروع شد. از همون روزهای اول همه‌گیری کرونا توی ایران، یعنی اواخر بهمن و اوایل اسفند، تصمیم گرفتیم که کار کردن از خونه رو شروع کنیم.

البته بعضی از تیم‌ها مثل تیم پشتیبانی، حضورشون توی شرکت لازم بود و برای همین هم به صورت شیفتی و توی مواقع ضروری در دفتر پینورست حاضر می‌شدن.

توی این مقاله می‌خوایم تجربه تیم پینورست از دورکاری رو با شما به اشتراک بذاریم. تجربه‌ای که مثل همه‌ی تجربه‌های تازه، مزایا و معایب خودش رو داره.

از ما بیشتر بخونید:‌ چطور می‌شه یه خونه ضد کرونایی داشت؟

حذف رفت‌وآمد و حاشیه‌هاش به نفع همه بود

اولین و مهم‌ترین مزیت دورکاری برای همه‌ی ما حذف پروسه‌ی رفت‌وآمد از خونه به محل کار و برعکس بود. پروسه‌ای زمان‌بر که قبل و بعدش حاشیه‌های خاص خودش رو داره.

این پروسه بسته به فاصله خونه از شرکت به زمان‌های متفاوتی هم نیاز داشت. مثلا بعضی از اعضای پینورست به اجبار باید دو ساعت قبل از حرکت به سمت شرکت بیدار و آماده می‌شدن. و به همین نسبت خستگی بیشتری رو تا پایان روز با خودشون حمل می‌کردن.

بعد از اجرای طرح دورکاری و با حذف رفت‌وآمد، تونستیم انرژی‌های ذخیره شده رو صرف کارهامون کنیم و به همون نسبت بازدهی بیشتری داشته باشیم.

جای خالی ارتباط‌های انسانی احساس می‌شد

توی روزهای دورکاری با اینکه برای همه‌ی کارهای تیمی با هم در ارتباط هستیم، اما ارتباط‌های انسانی کوچیکمون که نقطه‌های روشن کار کردن توی محیط جمعی هستن رو از دست دادیم.

مثل تایم‌های استراحت بین روز، زمان ناهار خوردن و همه‌ی دور هم بودن‌های خارج از کاری که یا به حرف‌های دوستانه می‌گذشت، یا به غرهای کاری. خیلی وقت‌ها هم توی همین غرهای کاری و صحبت‌های کوچیک بود که راه‌حل مشکلات پیدا می‌شدن.

البته این روزها که سعی می‌کنیم یکی دو روز هفته رو توی دفتر حضور داشته باشیم، دلمون هم کمتر برای هم تنگ می‌شه و مناسک دورهم بودن‌های قبلی رو هم فشرده‌تر برگزار می‌کنیم.

مجبور شدیم به برنامه‌های کا‌ری‌مون یه نظم تازه بدهیم

این سبک زندگی جدید بالاخره و ناچار راهش رو به سبک کار کردنمون هم باز کرد. حالا دیگه باید همه‌ی برنامه‌هامون رو جور دیگه‌ای تنظیم می‌کردیم.

برای باخبر بودن از اعضای تیم،‌ باید راه‌های جدیدی رو امتحان می‌کردیم. نیاز داشتیم برای حفظ تمرکزمون دوباره برنامه‌ریزی کنیم. همه‌ی این‌ها هم خوبی‌هایی داشت و هم بدی‌هایی.

اگر بخوایم از خوبی‌هاش بگیم، مثلا اینکه پای اپلیکیشن‌های جدید و حرفه‌ای به زندگی کاری‌مون باز شد. برنامه‌هایی که نظم‌مون رو بیشتر کردن و یه مسیر تازه برای حرفه‌ای‌تر کار کردن بهمون نشان دادن.

اما بدی‌ش هم این بود که گاهی بی‌نظمی، برنامه‌ها رو خراب می‌کرد. خصوصا روزهای اول که هنوز نمی‌دونستیم باید چطور با هم هماهنگ باشیم و از برنامه‌های هم باخبر بشیم.

البته به مرور، نظم تازه پیدا کردیم و عادت به زندگی کاری جدید، بیشتر مشکلاتمون رو حل کرد.

از ما بیشتر بخونید: هنوز باید مواظب کرونا باشیم

دورکاری سوءتفاهم‌هایی هم ایجاد کرد

دورکاری ما با سوءتفاهم‌هایی هم همراه بوده. مثلا اشتباه‌گرفتن دورکاری با ساعت کاری شناور؛ مشکلی که خصوصا توی روزهای اول، به سختی‌های کارمون اضافه کرد.

گاهی نیاز به آنلاین بودن هم‌تیمی‌هامون داشتیم و پیداشون نمی‌کردیم. گاهی نامشخص بودن پایان روز کاری باعث ناهماهنگی توی برنامه‌ها شده بود و زحمت تیم‌های دیگه رو چندبرابر می‌کرد.

هرچند این مشکل هم مثل مشکلات دیگه، به مرور زمان حل شد. کم‌کم یاد گرفتیم نیازه مثل قبل یا حتی بیشتر از قبل متعهد باشیم.

توی ساعت کاری آنلاین باشیم و اگر روز استراحت‌مونه،‌ مرخصی هستیم و یا چند ساعت در دسترس نیستیم،‌ به همه‌ی اعضای تیم اطلاع بدیم.

از ما بیشتر بخونید: چطور با بچه‌ها درباره ویروس کرونا صحبت کنیم؟

با همه‌ی این‌ها، برنامه‌ی ما برای ادامه‌ی پاندمی چیه؟

این پاندمی و کار از خونه برای ما تجربه‌ای شد تا درس‌های تازه‌ای بگیریم؛ از روش‌های مختلف هماهنگی و برنامه‌ریزی و ارتباط، تا تلاش برای پیدا کردن راه‌هایی برای برطرف کردن کمبودها و مقابله با چالش‌های جدید.

تجربه‌ی دورکاری به ما ثابت کرد همیشه نیاز نیست حضور فیزیکی داشته باشیم و گاهی اتفاقا حضور فیزیکی نداشتن توی محیط کار، بازدهی‌ بعضی تیم‌ها رو بالاتر می‌بره.

این روزها که هنوز خطر بیماری برای تک‌تکمون وجود داره، ما سعی کردیم حضور فیزیکی‌مون در دفتر کار رو به کمترین حالت ممکن برسونیم.

بیشتر اعضای پینورست از اواسط فصل بهار و بعد از دورکاری کامل، فقط برای روزهای مشخصی از هفته در دفتر پینورست حاضر می‌شن.

بعضی تیم‌ها هم مثل تیم پشتیبانی که حضورشون در دفتر لازم و ضروریه، روزهای کاری رو بین اعضای تیم تقسیم کرده‌ان تا کم‌ترین تجمع رو در محیط کار داشته باشیم.

ما سعی می‌کنیم جلساتمون رو آنلاین برگزار کنیم و اعضای هر تیم فقط یکی-دو روز در هفته دور هم جمع بشن تا هم روحیه کار تیمی بینشون شارژ بشه و هم بعضی کارهای لازم رو کنار هم انجام بدن.