خب این مطلب نه نصیحته، نه مکتب فکری.
فقط یک برداشت آزاد از یک مطلب دیگه‌س که میتونه مفید باشه
به نام پروردگار آفریننده چنگیز خان مغول
شروع به نوشتن میکنم
بیخیالیسم ایسمی ست راجع به اهمیت ندادن، مطلب زیاد جدی نیست و محتوای پایه کمی حالت طنز داشت ولی خودم بهش باور دارم.
اول از همه به این موضوع اشاره کنم که کل این سیاره یه ذره کوچیک تو جهان هستیِ.
خب شاید جذاب نباشه که ما جزئی از یک نقطه ایم ولی از اون غیرجذاب تر اینه که ما حتی توی محله ی خودمون هم جزئی از یک نقطه محسوب میشیم، فرقی هم نمیکنه که چقدر باشگاه بریم و هیکلی باشیم یا پولدار یا ..(اصلا بیخیالش)
آقای کارل سِیگِن مرحوم هم حرف های جالبی درباره همون عکس بالا زده که به صورت خلاصه بگم مفهوم اون بخش سخنرانی این بود که کل جنگ ها و قتل ها و دزدی ها و دوستی ها و محبت ها و عشق و خانواده و همه ی چیز های دیگه توی همین نقطه س
خب من به عنوان جزئی از یک نقطه حتی اگه یک ارتش هم درست کنم و بخشی از همین نقطه رو به آتیش بکشم و رنگ سبز-آبی شو نارنجی و قرمز کنم صدام به هیچ جای کهکشان نمیرسه که هیچ، از زمین به ماه هم نمیرسه.
خب عزیزانی هستن که بگن آقا این حرفا چیه ما رو زمین زندگی میکنیم و بیا پایین از رو منبر و پند نده
ولی در کل از این زاویه هم میشه بیخیال شد که همش در حد جزئی از یک نقطه س
هم اون آدمی که دشمنته و هم اون آدمی که دوسش داری هم یک نقطه روی این نقطه ی آبیه
مثل یه پیکسل روی مانیتور گوشی
این حرف هم حرف من نیست ولی تبدیل به عقیده من شده
به نظر من ارزششو نداره که وقت تون رو برای نقاط بی ارزش حروم کنید هرچند که خودتون هم یک نقطه اید
افلاطون هم میگه جنگ تمومی نداره
داره؟ قطعا نه. جنگ فقط این نیست که شمشیر و تفنگ به دست بگیریم و رو به روی هم دیگه مشغول نبرد بشیم
حالا بیاین یک مطلب دیگه رو در نظر بگیریم:
چقدر عمر داریم؟ ۵۰؟ ۶۰؟ نامعلومه ولی حیف نیست این مدت رو به کل‌کل بگذرونیم؟
بیاید همین وقت رو صرف آدم های مفید کنیم که دوستمون دارن(یا حداقل اون هایی که ما دوست شون داریم).
قطعا شما هم میدونید که عده ای با کینه و حسادت زندگی میکنن و همیشه آماده‌ی حمله به ما هستن. اما یک دقیقه بیخیال بودن و اهمیت ندادن بهتر از پیروز شدن توی کل کل های بچه‌گانه ست. پس کافیه سلاح رو زمین بگذارید تا ببینید حریف نمیتونه هیچ آسیبی به شما بزنه.
به این موضوع بپردازیم که همیشه کسانی هستند که چه در ظاهر دوست، دشمن، فامیل، و هر چیز دیگه ای فقط نیت ضربه زدن به مارو دارن
اگه از رو به رو درگیر بشن که ما طبق حرفم شمشیر به دست باهاشون مقابله میکنیم که گفتم وقت تلف کردنه
اگر هم از پشت خنجر بزنن اونقدر قوی نیستین که بخندین و بگین: هی فلانی! خنجرت آروم بود یکی دیگه بزن شاید قلقلکم بده!
بلکه به جاش از پروفایل و بیوگرافی و استوری غمگین و امثال این ها استفاده میکنید
درسته که الان این مسائل مهم به نظر میاد اما اگر یک بیخیالیست راستین بشید دیگه مثل گیگاچاد میگید: اهمیت نمیدم، بیخیالش!
بیاید اون آدم هارو ببخشیم، نه به خاطر اینکه مستحق بخشش اند. نه اونا لیاقت بخشش ندارن! ولی حیف نیست ذهن شما درگیر همچین اشخاص بی ارزشی بشه؟ فقط ببخشید شون چون شما مستحق آرامش اید.
استفاده از بیخیالیسم برای توجیه خراب‌کاری های حاصل سهل انگاری اصلا منطقی نیست و باعث میشه حس کنم این تایپ کردن وقت تلف کردن بوده.
عصبی شدن از مسائل ساده و پیچیده تقریبا عادیه ولی واکنش نشون ندادن با اهمیت ندادن فرق داره
و بعضی چیز ها مثل ظاهر و خورد و خوراک و بهداشت واقعا دارای اهمیت هستن
بیخیالیسم دیدگاه منفی به زندگی یا هیچ انگاری نیست. فقط تعدادی توصیه برای لذت بیشتر از زندگی ماست.
مورد آخر هم اینه که به فکر خودتون باشید چون ممکنه هیچکس توی این سیاره در نهایت به فکر شما نباشه و شاید هم گاهی کاری از کسی بر نیاد
پس بیخیال همه چیز نشید چون قرار نیست عین مرتاض های هندی کل روز رو چهارزانو بنشینیم و چشم هامون رو ببندیم و سکوت کنیم
با گفتن وای کمکی به بقیه نمیکنیم و وای و ابراز همدردی اون ها هم عامل نجات ما نیست پس در کل هوای خودتون رو داشته باشید.
امیدوارم براتون مفید (یا حداقل جالب) بوده باشه.
