نمی دانم تا حالا این رباعی زیبای منسوب به خیّام را خوانده اید یا نه؟
شیخی به زنی فاحشه گفتا:مستی.
هر لحظه به دام دگری پابستی؛
گفتا؛ شیخا، هر آنچه گویی هستم،
آیا تو چنان‌که می‌نمایی هستی؟
قبول دارید که این رباعی،به تنهایی یک مانیفست ضد نفاق و ریا است؟ قبول دارید که این رباعی درد این روزهای خیلی از افراد جامعه ما و حتی شاید من و شما است؟
قبول دارید با این رباعی می توان به جنگ افراد سبک مغزی رفت که پُشت توپخانه های مجهز فضای مجازی می نشینند و با کپی مطالب از این طرف و آن طرف، از خودشان برای من و شمای ساده، علّامه می سازند!
القصه:
دیروز مطلبی را تحت عنوان «ناگفته‌های بهزاد نبوی از آیت‌الله هاشمی...»در پایگاه خبری آفتاب نیوز خواندم. در میان این ناگفته ها که حالا دیگر گفته ها شده بودند،به پاراگرافی برخورد کردم که به نظرم خیلی جالب آمد.آن پاراگراف این بود:
«اوایل انقلاب خیلی‌ها بودند که سعی می‌کردند خودشان را خیلی انقلابی‌تر از آنچه هستند، نشان دهند و جانماز آب بکشند اما آقای هاشمی جزء این دسته نبود بلکه همانی بود که می‌نمود. نمی‌خواست خودش را هیچ‌جوری عوض کند.با آقایان هاشمی، شهیدبهشتی و شهیدرجایی جلسات هفتگی منظم داشتیم. وقتی نوبت شهیدرجایی می‌شد، غذا از پادگان حفاظت می‌آوردند که بعضا ساچمه‌پلو یا قیمه‌پلو بود.خود شهید رجایی هم کاملا همان بود؛یعنی او هم جزء کسانی نبود که ریا کند. شهید بهشتی به احترام شهید رجایی ساده‌تر از آنکه خودش هم بود،نشان می‌داد؛ نه اینکه بخواهد ریا کند ولی یک غذای معمولی و نسبتا قابل قبول می‌داد. ولی نوبت به آقای هاشمی که می‌رسید جوجه کباب، کباب برگ و کباب کوبیده می‌داد. البته الان همه جا این غذاها سرو می‌شود ولی دو، سه سال اول انقلاب این‌طوری نبود.مثلا جوجه‌کباب غذای اعیانی محسوب می‌شد.یادم می‌آید حتی از طرف شهید رجایی مورد انتقاد قرار می‌گرفت اما می‌گفت که من همین‌طوری هستم و غذای خوب می‌دهم. می‌خواهید بخورید، نمی‌خواهید هم نخورید.خیلی محکم یعنی نمی‌خواست بگوید که من خیلی انقلابی‌ام و هر شب گرسنه می‌خوابم.»
چند سال پیش که مقام معظم رهبری به بجنورد رفته بودند در جمع علما و روحانیون خراسان شمالی،در مورد حجاب و فریضه امر به معروف و نهی از منکر،سخنرانی کردند.ایشان با توجه به حیایی که لازمه شان مقام شان است در بخشی از صحبت هایشان فقط به بیت دوم این رباعی اشاره ای کردند:
و:
خوش به حال آنهایی که همانی بودند که می‌نمودند.
خوش به حال وجدان آسوده آنهایی که فقط چنان می‌نمایند که هستند.
خوش به حال کسانی که خودشان را نه بیشتر و نه کمتر از آنچه که هستند،به نمایش می گذارند.چه در نوشته و چه در تصویر.چه در خلوت و چه در جلوت!
آدرس دو پست قبلیم:
