ما همان زمینی هستیم که بر روی آن زندگی می کنیم:
حدود ۷۰ درصد از بدن انسان را آب تشکیل می دهد و عجیب تر آن که چیزی در همین حدود از سطح کره ی زمین، را آب پوشانده است. این نشان می دهد که ما انسان ها چیزی جدا از همین زمینی که بر روی آن زندگی می کنیم، نیستیم.
در قرآن کریم هم آیه ای است که می تواند گواهی بر این حرف باشد. آیه ی ۵۵ سوره ی طه:
مِنْها خَلَقْناکُمْ وَ فيها نُعيدُکُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُکُمْ تارَةً أُخْری:
« ما شما را از زمین آفریدیم و بدان بازتان می گردانیم و بار دیگر شما را از آن بیرون می آوریم. »
عارف مشهور، شیخ محمود شبستری، اینگونه به شباهت تن ما به عالم هستی اشاره می کند:
تن تو چون زمین، سر، آسمان است
حواست انجم و خورشید، جان است
چو کوه است، استخوانهایی که سخت است
نباتت موی و اطرافت درخت است
شباهت رفتار آب روی زمین با آبی که در وجود ماست:
رفتار آب به خودی خود، آموزنده است. آب تا جاری و در جریان است، هر جوری که باشد راه خود را پیدا می کند و به مقصد می رسد. همچون آبی، زلال و تماشایی است. مشاهده ی این آب، همان قدر نشاط آور و امید بخش است که مشاهده ی یک انسان پویا و پر تلاش که همچون آب جاری، آبادگر و سازنده است:
امّا همین آب زلال و زیبای جاری وقتی یک جا گیر می افتد و از ادامه ی حرکت باز می ماند، به مردابی بد بو و غیر قابل تحمّل، بدل می شود. تحمّل این مرداب، همانقدر سخت است که تحمّل یک انسان تنبل و ملول که چون مرداب، مخرب و ویرانگر است. جان که نمی دهد، هیچ، جان نیز می ستاند:
برای همین پرهیز از تنبلی و یک جا نشستن است که سعدی دوست داشتنی، چنین می گوید:
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
اقبال لاهوری عزیز نیز ما را به نوعی دعوت به رفتن می کند:
ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم
هیچ نه معلوم شد آه که من چیستم
موج ز خود رفته ئی تیز خرامید و گفت
هستم اگر میروم گر نروم نیستم
مراد از این رفتن ها، لزوماً رفتن با دو پا، نیست. با تفکر و تدبر هم می توان رفت. چه بسا رفتن با پاهایی که به رسیدن ختم نشد ولی با تدبیر و تفکر، شد!
دو مطلب قبلیم:
یادش به خیر: مطلب زیر رو در تاریخ ۰۹ مهر ۱۳۹۶ منتشر کردم:
حُسن ختام:آهه بگو!
تقدیم به شما و تموم شُمالی های عزیز که این روزها به خاطر علاقه ی مفرط من و شما به دریا، دارند بیشتر از خیلی جاهای دیگه، با کرونا دست و پنجه نرم می کنند. بیاییم یه چند وقت، دور دریا و یا احیاناً ویلایی که توی شمال داریم، خط بکشیم. اصلاً اگر برایمان مقدور است چند صباحی از هر جور دَدَر دودور رفتن، پرهیز کنیم!
