توجه: این یادداشت را کسانی که طرفدار لباس تنگ و گشاده و کر و کثیف و پاره و پوره هستند، نخوانند!
بگرد یک لباس تمیز و اندازه پیدا کن!
گفت: اصلاً من‌را میبینی؟! حواست به من هست؟!
گفتم: میدانی! تو همان لباس تمیز و اندازهای که آن کسی که تو را پوشیده متوجه نمیشود به تن‌اش هستی!
دیگر چیزی نگفت. فقط چشمهایش بارانی شد!
دو یادداشت پیشین که احتمالاً هنوز نخوانده‌اید و البته اگر باز هم نخوانید چیز زیادی را از دست نخواهید داد!
آیا مردم دوباره به پای صندوق‌های رای بازخواهند گشت؟!
چرا ما نمی‌توانیم به بواسیر خودمان افتخار کنیم؟!
سه یادداشت مرتبط:
حُسن ختام: خودم!
گرانی و ارزانی لباس اصلاً مهم نیست. لباس باید تمیز و اندازه باشد. اگر گران‌ترین لباس دنیا را به تن کنیم که خیلی تنگ یا خیلی گشاد باشد و یا لکّهای بر روی آن باشد و... ، به دردمان نمی‌خورد. چرا؟ چون آن لباسی که قرار است عیوب ما را بپوشاند، خودش تبدیل میشود به عیبی دیگر برای ما!
