نویسندگی یک عادت است.بعقیده ی من یک عادت است نه چیز دیگر.خیلی ها اعتقاد دارند که نویسندگی یک استعداد ذاتیست اما من معتقدم یک عادت است که با تمرین می‌شود به آن دست پیدا کرد و چیزی نیست که نتوان به آن رسید.نویسندگی مثل هر هنر دیگری نیاز به کمی استعداد درونی البته دارد.
اما،مهم ترین قسمتش تمرین و عادت است و فقط انجام دادن و انجام دادن متوالی.نویسندگی مثل پرواز روح است.اگر کسی بخواهد نویسنده بشود ابتدا باید دیدگاهش را به نویسندگی تغییر دهد و سپس شروع به نوشتن و نوشتن و نوشتن بکند.
تنها راه نویسنده شدن نوشتن مداوم است و بس.
روح نویسندگی را باید حس کرد باید درک کرد و برایش ارزش قائل شد باید به آن احترام گذاشت و آن را مانند یک همراه و یار دید و به آن عشق ورزید.
اما نویسندگی یک بدی دارد و آن اینست که انسان را تنها می‌کند.شاید خیلی چیز ها یادت بدهد اما به تو تنهایی می‌دهد چیزی که هیچ راه فراری از آن نیست هیچ راه فراری.
