پیشم نیست.
دارم دنبالش می گردم و حس میکنم که یه روز بالأخره پیداش میکنم.
ولی درعین حال میترسم از مواجه شدن باهاش. چون آماده نیستم یعنی ضعیفم برای قبول بودنش و وجدانی که داره بهم میگه همان طور که اون با بودنش حال تو رو خوب می کنه. تو هم با کلی روش باید با بودنت حتی موقعی که حال خوبی نداری باید امید و حس آرامش بهش بدی.
من که تازه دارم حوصله با خودم بودن رو پیدا میکنم. هنوز تمام مسئولیت خودم نپذیرفتم.
میترسم جلوش تحقیر بشم، آره ترس. یا اینکه بخاطر ناتوانیهایی که حس میکنم داشته باشم عامل دوریش از خودم بشم.
همون طور که، امید دارم برای دیدنش، تو یه شک، برای جرئت داشتن دیدنش هم هستم.
