خویشتن

گاه باید از شلوغی‌های روزمره فاصله گرفت،

دل را از هیاهوی بی‌پایان جهان بیرون کشید،

و در پستوی خاموش لحظه‌ها،

بی‌صدا به تماشای خویش نشست.

نه از سرِ سکوت،

بلکه از سرِ ناگفتنی‌هایی

که واژه‌ها از بازگو کردن‌شان ناتوان‌اند.

دل، وقتی در تنگنای دقایق بی‌قرار می‌شود،

نه صدای آشنایی آرامَش می‌کند،

نه تصویری از لبخندهای گذشته...

آن‌گاه،

تنها پناه، واژه‌ها می‌شوند

و جاده‌های خاموشِ خیال،

که شاید میانِ کوچه‌های غبارگرفته‌ی ذهن،

خودت را،

آنگونه که گم کرده‌ای،

دوباره پیدا کنی.