کاش می‌شد حرف ها را گفت بی آنکه دریا طغیان کند و بنیاد خانه ها ز جا کَنَد! کاش می‌شد اظهار کرد تمام آن کلمات حصارگونه بر گلوی دخترکی پژمرده را ! اینچنین تا کنون درد تا استخوان هایم نفوذ نکرده بود. در خانه اما بی خانه ام ! آشنا اما بیگانه ام...
کوتاه ست می‌دانم اما کافی ست !...
بخشی از "سکوت شهر" _ دل نوشته شخصیت رها پارسا
از اینکه برای مطالعه وقت گذاشتید سپاسگزارم??
