نشانه های زیادی مبنی بر اینکه آدمیزاد موجود پیچیده ایه وجود داره.
امروز میخوام راجع به یکی از این نشانه ها صحبت کنم.
دیدین بعضی روزا آدم از خواب که بیدار میشه یه آهنگی خود به خود تو ذهنش پلی میشه؟
برای من که خیلی اتفاق افتاده.
حتی به حس و حال اون روزم که دقت میکنم میبینم خیلی شبیه اون آهنگه.
یا مثلا مشغول انجام یه کاری هستی یهو یه آهنگی میاد تو ذهنت ک انگار اون لحظه فقط با اون آهنگه که میتونی آروم بشی و هیچ جایگزین دگ ای هم برای خوب کردن حالت نداری.
شاید برداشت های متفاوتی از این مثال بشه کرد، اما چیزی که برای خود من جالب و مهمه اینه که اگه بیست روزه دارم یه آهنگ و گوش میدم به نیت اینکه آروم بشم ولی هنوز موفق نشدم، شاید لازمه که یه آهنگ جدید گوش بدم.
اگه بیست روزه دارم رژیم میگیرم و یه غذا رو هر روز میخورم و رژیم گرفتن دگ برام جذاب نیست،
شاید فقط به یه وعده غذای جدید نیاز دارم تا دوباره بتونم از رژیمی که برای سلامتیم گرفتم لذت ببرم و بهم
یادآوری کنه که مشکل از رژیم نیست.
اگ مدت هاست زندگی یکنواختی دارم و نمیتونم شاد باشم، شاید کافیه یه کار جدید، یه مهارت جدید، یه تفریح جدید رو امتحان کنم تا متوجه بشم مشکل از زندگی نیست.
اگ تو یه رابطه ای هستم که اولش خیلی جذاب و هیجان انگیز و عاشقانه شروع شده بود و لحظات خوشی کنار هم داشتیم اما با اینکه مشکلی باهم نداریم ولی دگ اون لحظات خوب رو هم کنار هم نداریم، شاید فقط به کمی صحبت درباره اون چیزی که داریم تجربه میکنیم احتیاج داریم تا یه فکری براش بکنیم تا دوباره برای لحظات ارزشمندمون تلاش کنیم.
اگ قبلا برا خوب کردن حالم میرفتم قدم میزدم اما دگ قدم زدن حالم و خوب نمیکنه،
به این معنی نیست که قدم زدن مشکلی داره
میدونی؟
شاید فقط لازمه کنار قدم زدن یه کار دگ ای هم انجام بدم مثلا بنویسم، یا با یه دوست مورد اعتماد صحبت کنم یا هزار تا کار دگ.
و در نهایت اینکه،
شاید بعضی وقتا تنها کاری که باید انجام بدیم دست نکشیدنه!
دست نکشیدن از آهنگ گوش دادن، از رژیم گرفتن،از رابطه ای که هزار تا دلیل برای درست بودن و ارزشمندیش داریم، از قدم زدن، از خوب کردن حالمون.
من سحر احمدیان هستم. اینجا از تراوشات ذهنی و احوالاتم می‌نویسم و روزمرگی هامو باهاتون به اشتراک میذارم.
راستی این آهنگی بود که امروز از وقتی بیدار شدم تو سرم پلی میشد!
« راه از عرفان طهماسبی »
