این اولین و شاید آخرین باریست که با دقت و ظرافت این چنین کلمات را کنار هم میچینم که از پشت صف طولانی معانی که هیچ کدام وصف تو را نمیکنند، دست و پا شکسته از تو بنویسم.
شاید از پشت چهره سرد و بیروح و لبخند مهندسی شده ام خیلی فریاد اشتیاقم به تو شنیدنی نباشد، اما این بار دست به کار شدم تا پرده براندازم و اسرار ازلمان را روی داریه بریزم.
از همان اولین برخوردم با تمام وجود حس ات کردم . و تو با لبخند کج همیشگی ات نگاهی به من کردی و فهمیدم که من هم توانایی عاشق شدن دارم.
و من عاشق عمق خالص آبی چشمانت. عاشق نواختن نت ها ، ملودیها ونغمه ها و دیدن انعکاس موسیقی مشترک از روی پرده چشمانت. عاشق ساعت ها نگاه کردن و غرق شدن و فراموشی لحظه ها. اصلا عاشق همین بودن تو در این جهان شدم.
من بی صبر و بی اختیار برای دیدن چشمهایت دویدم به سمت تو ، دوان دوان ، نفس زدم، افتادم ، بلند شدم اما ... باز افتادم. ندیدی چطور هنوز اول راهی، راه نیفتاده می‌افتادم.
همچون ماهی صید شده کنار ساحل که دست و پا زنان ، دریا را دورتر از همیشه حس میکند، در آرزوی رسیدن به تو ، تا دوردست ها را افتان و خیزان دویدم.
هنوز نمیدانم چرا با بلندترین صدایم این حس را به تو نگفته ام . انگار اگر به تو میگفتم که دوستت دارم فکر میکردی شاید چیزی در من به ظاهر بی احساس ، درست نباشد. درست نمی دانم اما شاید یک بار که کنار دریا بودیم، زیر باران قدم میزدیم، میان درختان جنگل میدویدیم، وسط جاده آواز میخواندیم یا اصلا چرا راه دور برویم ، همینجا که آرام نشسته ایم تو بیایی بنشینی کنارم ، برایم از روزهایِ بی من گذشته‌ات بگویی و دقایق و ثانیه ها را در شیرینی ات گم کنی و من فقط تورا گوش دهم.
و بعد هرلحظه به تو نزدیک و نزدیک تر شوم ، آنقدر که در آغوشت بگیرم و به قدر تمام عمر چشمهایم را ببندم و در سکوتی فرو روم تا این بار بدون گرفتار شدن در حصار معانی محکم تر از همیشه به اندازه محکمی در آغوش گرفتنت، دوستت دارم را برایت معنا کنم.
چرا که هیچ وقت حرفی برای گفتن نداشته ام جز اینکه بگویم دوستت دارم.
عاشقانه نویس نیستم اصلا ولی بعضی موقع ها میاد . خوشحال میشم اگه نظری دارین بهم بگید که بهتر کنم نوشته هامو .
یا اگه دوست داشتین بقیه نوشته ها رو هم بخونید تو کانال تلگرامم هست.
وبسایت مون هم واسه فرهنگسازی برای خانواده هاست اگه دوست داشتین سر بزنید .
