آرشیو مغزم را که ورق میزنم، خاطراتی در آن کشف میشود که عمقِ گرد و خاکی که از آن بلند میشود، به بیش از ده سال میخورد. این را در هنگام گوش سپردن به ترانهای متوجه شدم. گمانم «آینده از شادمهر عقیلی » بود!
محو صف پمپ بنزین بودم که این دیدگاه، از ذهنم رد شد: « چقدر آدم، کمر به نابودی خود بستهاند! »
